To jest rozmowa, na podstawie której nakręcono film Bogowie i - zbaczając lekko z tematu - jestem pod wrażeniem "sztuki przerzucenia" tej rozmowy na scenariusz filmu. Niebywałe mistrzostwo i wielka wyobraźnia ... • A rozmowa - to szczery i prawdziwy obraz doktora Religi. Mówi o początkach leczenia, o "rodzeniu" się świadomości wśród środowiska lekarskiego stworzenia należytej kardiochirurgii w Polsce, która będzie dla wszystkich i na wysokim poziomie. Że trzeba uczyć młodych studentów i dawać im szansę na naukę za granicą i by tą wiedzę wdrażali na gruncie polskim. Mówi o sobie jako lekarzu i o sobie, jako pośle i kandydacie na prezydenta. I wiele jego słów dotyczy tego, co się dzieje teraz, gdy Go już nie ma wśród nas - choćby o samym Wałęsie i jego "podpisach" i teczkach, które usuwał już podczas swojej prezydentury... • Film Bogowie oraz książka "Religa : biografia najsłynniejszego polskiego kardiochirurga" autorstwa Dariusza Kortko i Judyty Watoły - sprawiły, że pan Religa mnie zaczarował.... Bardzo go cenię mimo, że go już nie ma ... Wspaniały człowiek, nowatorski, pełen zaangażowania i pełen wiary w to, co robił i do czego dążył. Człowiek, z którego należy brać przykład. To wzór prawości.

Film powstał na podstawie powieści. • A jest mocny - takie były przecież lata wojenne i powojenne - i ciekawy i dobrze zagrany. Lecz nie dla każdego widza. Kto bardziej wrażliwy może poczuć wielki strach, wewnętrzny opór i blokadę.

Wielki poczułam zawód przy tej powieści. Twierdzę, że Franzen zrobił mi wielką przykrość pisząc coś tak odstającego od KOREKT czy WOLNOŚCI (które ubóstwiam). Tutaj mamy miałki tekst, banalną historię i ... prostotę, która odrzuca. Nie będę zdradzać szczegółów - bo szkoda miejsca i rozwodu nad tym, co nie jest warte "przegadania" - ale przypuszczam, że "Bez skazy" nie znajdzie wielu popleczników.

ten film wbija w siedzenie - tak mogłabym jednym słowem opisać to, co się dzieje z widzem podczas oglądania. Film, który zatrzymuje, uzurpuje sobie czas na wyłączność i nie pozwala się oderwać do samego końca. Od samego początku uczestniczymy w wydobyciu ropy naftowej. Patrzymy jak to wygląda od momentu dostania pozwolenia na wykopy, usilne szukanie i praca bez końca, by wreszcie dokopać się do tego "płynnego złota", które tak wszyscy poszukują. Day Lewis gra poszukiwacza, który zaczyna z niczym, a kończy jako pan, tupeciarz i cwaniak. Kończy jako bezwzględny alkoholik mieszkający samotnie w wielkiej posiadłości. Czy tak miało wyglądać jego szczęście zbudowane na stabilnych fundamentach "zielonej" gotówki? Czy alkohol, majątek, służba - czy to jest ten cel i radość? • Autentyczna rola Daniela Day Lewisa oraz jego "przyszywanego" syna, dziecka znalezionego na pustyni podczas kopania, staje się tak wiarygodna, a jednocześnie tak niewiarygodna, że nie sposób zapomnieć tego filmu. Emocje jakie towarzyszom tym dwóm postaciom, wzajemna miłość i późniejsza nienawiść - wszystko to wynosi film o raz jego twórców na wyżyny kinematografii. • Wspaniały, ale nie dla każdego widza.

Piękny pod względem scenografii i kostiumów lecz... czegoś w tym filmie brak. Jakiejś iskry, jakiejś pasji, czegoś co by temu filmowi dawało sens jako całości. Oglądamy historię służącej, którą wiemy jak się będzie toczyć. Kwestią zasadniczą pozostawało, czy będzie tak, jak czujemy, czy będzie coś nowego, coś zaskakującego. A co dostajemy? Ona jest zawsze napastowana przez magnata włości, nie może się od niego opędzić, co daje jej i wrogów i fory w innym środowisku. Do tego liczne romanse dla korzyści i szybki seks z facetami, którzy co innego obiecują, co innego dają. Ot, skąd my to już znamy... I wielka szkoda, bo czego innego się spodziewałam.