Jak to dobrze, że należąc do DKK narzuca się nam tytuły książek do czytania, by podczas następnego spotkania była wspólna debata. I czy okładka zachęca czy nie, trzeba taką ksiązkę choćby przewertować. I chyba dzięki temu przeczytałam "Cztery siostry", które są niewiarygodną perłą wśród literatury o szerokim spektrum. Panuje tu rosyjski klimat, surowość, sztywność norm, które muszą być bezwzględnie przestrzegane, ale jest i miłość rodziców do dzieci, jest ciepło i potrzeba bycia razem mimo trudności z zewnątrz. Bo Mikołaj II był przede wszystkim mężem i kochającym ojcem, dopiero potem władcą i decydentem. Najważniejsze były dzieci i zdrowie żony, co czuje się cały czas. Jego oddanie rodzinie jest niewiarygodne. Odnosimy wrażenie, że każdy wyjazd dyplomatyczny był dla niego obowiązkiem zmuszającym go do opuszczenia domu, czymś przed czym by się wzbraniał gdyby nie obowiązki służbowe. . • Fabuła powieści cały czas oscyluje wokół rodziny Romanowów, szczególnie córek ostatniego cara Rosji. Ich dzieciństwo w cieniu choroby najmłodszego brata, dorastanie w obliczu rewolucji i wojny, co skłoniło je do poświęcenia się dla innych. Zostały pielęgniarkami dla rannych, przeprowadzały operacje, dbały o to, by umierający nie byli sami, szkoliły się by osiągnąć perfekcjonizm. I wszystko wówczas gdy cień zbliżającej się nieuchronnie śmierci wisiał nad rodziną i zaciemniał każdą minutę reszty życia. Dziewczynki były.wychowywane "pod kloszem", wiecznie odizolowane od rówieśnic. Życie poza murami było dla nich tajemnicą i zagadką jednocześnie. Nie znały zwykłej codzienności, nauki w szkole, wychodzenia do kina. Wszystko miały zapewnione w domach, w których aktualnie przebywały lecz taki styl życia nie dawał im w pełni doświadczać tego, co inni. Jak to się miało do ich rzekomo dostatniego życia? Do tego dobrobytu, którego tak im lud zazdrościł, a który czasem pętał? Który był jak kokon ściśle przylegający do ciała, jak gorset ściskający nie tyle talię ile gardło i dusze? Nikt ich nie znał, nikt nie zbliżył się na tyle, by móc poznać ich skryte marzenia czy choćby dziewczęce głupoty, • Powieść wspaniale obrazuje nie tylko codzienność najpotężniejszego rodu ale i osoby, które były równie czułe i wrażliwe jak każdy z nas. Podchodzimy do Romanowów, zasiadamy z nimi do nauki, bawimy się w ogrodach, współczujemy im w chorobach i zwykłych niedomaganiach, chcemy pocieszać... Podziwiam pracę autorki, niewiarygodne stosy przeglądniętych archiwów i zapisków, podziwiam pióro i dobór języka. Jest to powieść obyczajowa z historią w tle. • Cenna, dobra i wartościowa. Nie tylko dla pasjonatów historii ale i tych, co poszukują pereł. Zapada w pamięci i zmienia patrzenie na bogatych, którzy będąc osobami na "świecznikach" nie są ludźmi w pełni szczęścia.

"Dekalog Księdza Kaczkowskiego" rozmawia Katarzyna Szkarpetowska + płyta MP3 /m.in. z drogą krzyżową ks. Jana - stacja po stacji z wielką kontemplacją dla słuchającego/ • Tylko ks. Jan potrafił w taki sposób mówić o Bogu, Jezusie i wierze. Bez okręcania w bawełnę, bez szafowania, bez narzucania się a jednocześnie bez komicznego wydźwięku osoby nader natrętnej, która nakazuje wiarę i nią wprost rzuca słuchającemu w twarz. To była jedyna osoba, która tak prosto i jednocześnie tak głęboko potrafiła używać słów, które trafiały zarówno do prostego człowieka, jak i do inteligenta. • "Jak się coś psuło, to się to naprawiało" mówią staruszkowie o swoim stażu bycia razem w związku małżeńskim. Teraz zepsute wyrzucamy. Idziemy na łatwiznę. • Jak doradza ks. Jan "czasem trzeba się "odpiąć" od świata", odpocząć, z czym mamy trudności w życiu zapchanym codzienną bieganiną. • Możemy posłuchać o "kradzieży", o "innych Bogach", którzy mogą się kryć pod postacią "mamony, kariery, sławy..."... • Ksiądz.Jan pozostanie w moim sercu - i pewnie nie tylko moim - wiecznie żywy.

Bardzo dobra mapa, bardzo przydatna

54/52/2017 • 52ksiazki17 • Biblioteka Dusz - Ransom Riggs • to już moje trzecie spotkanie z grupą zagubionych dzieci, ymbrynkami, upiorami, osobliwcami... i całą plejadą czasem dziwnych, czasem normalnych stworów - lub tylko takich udających. Bo jak się okazuje - tak jak w życiu, tak i baśniach i opowiadaniach - zło walczy z dobrem, a oszuści zrobią wszystko dla zysku, sławy i potęgi. Tak i tu, dwójka dzieci - Jacob i Emma oraz ich pies towarzysz arystokrata stali się ofiarami w rękach na pozór uczciwego właściciela osobliwego domu pełnego pętli czasu.Zdrajca bez skrupułów podpuszczał dzieci, napuszczał na rzekome ścieżki tylko po to, by dostać osobisty zaszczyt bycia tym najpotężniejszym. I nie liczyła się odwaga dzieci, które by dotrzeć do tego domu musiały ponieść wiele ran, strat i bólu, że wylały dużo łez, a zwątpienie nie jeden raz zdobywało nad nimi władze...że zmierzając ku uratowaniu pani Peregrine i innych porwanych ymbryczek musiały stawić czoła tak wielu trudom, to wszystko było w oczach złośliwca nieważne. Liczyła się żądza władania wszystkim i wszystkimi. • lecz ten zasadniczy wątek ma i znaczący wątek poboczny, Jacob nie umie określić swoich uczuć wobec Emmy i nie potrafi podjąć słusznej decyzji, Czy dla miłości warto zostać w pętli czasu wraz z ukochaną lecz zrezygnować z ziemskiej rodziny i ziemskiego życia? Czy zostać z nią i zatrzymać się wiekowo lecz być z nią już na zawsze? Czy może jednak wrócić do kochanych rodziców, odwiedzać Emmę i pozwolić jej patrzeć na starzejącego się człowieka, który nie uniknie czasu i lecących lat? Co jest właściwym rozwiązaniem. do końca nie wiemy co wybierze, dokąd zajdzie... to chyba trzyma przy powieści nad wyraz mocno. Bo Jacob nie jest małolatem, nierozsądnym dzieciakiem marnującym życie na zabawę. Nie, Jacob dorósł nad wyraz szybko, dojrzał do życia i doświadczenia, które powinny pojawić się za kilka lat. I ta jego rozsądna ocena świata i otoczenia wlewa w nas nadzieję - na co? /że podejmie słuszną decyzję? A która decyzja jest słuszna? • Bardzo dobra powieść, świat skonstruowany przez Riggsa jest tak autentyczny, że aż przenika w realność. Jestem pod wielkim uznaniem dla jego wyobraźni i lekkości pióra. I w cichości chciałabym, by nikt nie kręcił filmu na podstawie kolejnych tomów Pani Peregrine. Zostawmy sobie

Perfekcyjna gra całej obsady aktorskiej. • Bardzo dobry scenariusz i reżyseria. • I kolejny dowód, że pewni aktorzy z wiekiem smakują lepiej niż za młodu. COś jak ...francuskie wino.