Wyobraźcie sobie, że jest coś, o czym nie wiecie, a co pozwala wam prowadzić normalne życie. Coś co chroni was przed Ciemnością i nie pozwala jej was tknąć i unicestwić. Żyjecie w nieświadomości i naprawdę – uwierzcie mi – nie chcielibyście się nigdy dowiedzieć o istnieniu tej drugiej rzeczywistości. • Niestety bohaterowie powieści „Ciemność płonie” Jakuba Ćwieka nie mieli tyle szczęścia. Stali się Wybranymi, skazanymi na bezdomność. Gdy zapada zmrok budzą się demony i jest tylko jedno miejsce, w którym mogą być bezpieczni – Dworzec Katowice. • Ta książka to dobry, polski horror, który w przekonujący sposób pokazuje dworcowe życie i funduje nam pełną napięcia wycieczkę przez perony i hale, które jeszcze kilka lat temu istniały naprawdę. • Barwni bohaterowie to dodatkowy atut, który sprawi, że od lektury trudno się oderwać. • Polecam bardzo. • Wydanie z 2015 roku, które ukazało się nakładem Wydawnictwa Sine Qua Non jest dodatkowo wzbogacone o „Opowieści dworcowe” - kilka krótkich opowiadań opartych na prawdziwych historiach. Do wypożyczenia w filii 6. ao

Przeczytanie tej książki zajmie niejeden wieczór, ale myślę, że warto. „Estreicherowie : kronika rodzinna” to skarbnica wiedzy na temat tego rodu. Autorka – Krystyna Grzybowska (ur. 1902, zm. 1963, dramatopisarka, prozaiczka, autorka książek dla dzieci i młodzieży) była wnuczką historyka literatury Karola Estreichera, córką historyka prawa Stanisława Estreichera i Heleny z domu Longchamps, siostrą historyka sztuki Karola Estreichera. • Jej kronika rodzinna dotyczy znamienitych przedstawicieli jednej rodziny uniwersyteckiej (tak określano w Krakowie rody, w których tytuł profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego był przekazywany z ojca na syna). Ukazuje czytelnikom przykład polszczenia się obcoplemieńców, którzy wrastają w nowy grunt i stają się gorliwymi patriotami, rzecznikami praw nieistniejącego na mapie narodu. W dorobku rodzinnym najcenniejszym kapitałem jest "Bibliografia polska". • Ta saga rodzinna rozpoczyna się 8 lutego 1940 r., kiedy to zwolniono z obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg 101 profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego (tych „starszych” powyżej 40 roku życia, młodsi trafili do Dachau). Niestety jej Ojca, prof. Stanisława Estreichera nie było wśród nich (zmarł w obozie, w grudniu 1939 r.). • Krystyna Grzybowska wspomina swoje młode lata spędzone w domu rodzinnym przy ulicy Sobieskiego w Krakowie, gdzie obok, w swoim pokoju, pracował Ojciec. „Byłam uprzywilejowana. Mogłam „bawić się” w Ojca pokoju, gdy pracował. Oczywiście cicho jak myszka. Właziło się pod długi stół i tam urządzało lalczyny domek … Cóż tam robisz? - zapytywał Ojciec od czasu do czasu. Wstawał, wyjmował z półki książkę . Masz, przeczytaj. Krytykował moje zadania, analizował przyczyny błędów, ale nigdy w niczym nie wyręczał.” • Autorka w swym dziele nie ogranicza się jedynie do czasów jej współczesnych, lecz prowadzi nas przez wieki od protoplasty rodu Dominika Franciszka a Paulo Österreichera (1750-1809, malarza, profesora rysunku Szkoły Głównej Koronnej) , jego syna Alojzego (1786-1852, podróżującego botanika, rektora UJ, dyrektora Ogrodu Botanicznego), wnuka Karola Józefa Teofila „starszego” (1827-1908, bibliografa, dyrektora Biblioteki Jagiellońskiej, nazywanego „ojcem bibliografii polskiej”), prawnuka Stanisława Ambrożego (1869-1939, prawnika, rektora UJ, ojca autorki K.G.), praprawnuka Karola Rafała „młodszego” (1906-1984, historyka sztuki, prof. UJ, który odzyskał wiele cennych dzieł zagrabionych w czasie wojny przez Niemców, brata autorki K.G.). • Nie sposób wymienić wszystkich bohaterów tej niezwykłej lecz niełatwej książki. Trzeba podkreślić też , że u boku tych wybitnych mężów stanu stały wspaniałe kobiety : matki, żony, siostry. • Okres II wojny to czas dramatyczny i walka o wydostanie rękopisu ostatniego tomu Bibliografii – litery Zet, który został w pracowni PAU przy Sławkowskiej. Spuściznę wydostać można było tylko kradzieżą. • Dzieło Krystyny Grzybowskiej kończy opis odejścia jej Babki, Stefanii z Grabowskich Estreicherowej. Nagła śmierć autorki przerwała wątek losów ludzi, który mieli tak ogromny wpływ na naszą historię i kulturę. jm

Najsłynniejsze Paryżanki nie pochodziły z Paryża, nie były nawet Francuzkami ! • „Cztery przyjaciółki – modelka, pisarka, dziennikarka i producentka filmowa – zdradzają sekret paryskiego „je ne sais quoi”. Przebojowe Francuzki wyjaśniają, co to naprawdę znaczy być współczesną paryżanką i czym jest słynny paryski szyk. Z poczuciem humoru rozprawiają się ze stereotypami. Opisują największe wpadki paryżanek i wyjawiają ich najskrytsze tajemnice.” • Książka niedbale elegancka, czyli poradnik na kredowym papierze (263 strony z czego połowa to zdjęcia:) • Anne Berest, Audrey Diwan, Caroline de Maigret, Sophie Mas to kobiety, które warto poznać. • Nasuwa mi się jednak pewna myśl, że Paryż dalej dobrze się sprzedaje. A nie poleciłabym nikomu odwiedzać teraz Paryża, bo kolejki przed charakterystycznymi zabytkami miasta są liczone w setkach osób. Naprawdę trzeba mieć cierpliwość. • Poza tym gdzieś słyszałam, że prawdziwi Paryżanie nie mieszkają już w Paryżu. • Czyta się szybko, ponieważ formą literacką przypomina felieton do Elle... ale cóż? Możemy wybaczyć! • I dostosować otaczający nas świat do paryskiego fasonu, czyli: • ubierać się w second hand (ale zwracać uwagę na markę butów, bielizny i używać dobrych perfum)zamiast samochodu wybrać komunikację miejską lub rower (spacer też wchodzi w grę czytać książki, czytać i jeszcze raz czytać! • odwiedzać muzea i uczestniczyć w kulturalnym życiu Krakowa • mieć swoje zdanie na interesujące nas tematy przestać rozmawiać o polityce w towarzystwie flirtować, zakochać się i uśmiechać do ludzi... • rnal

Jak to jest, kiedy czegoś bardzo pragniesz i nie możesz tego mieć? O tym przekona się Karolina, 38 - letnia bohaterka książki Agnieszki Walczak - Chojeckiej "Gdy zakwitną poziomki". Kobieta musi podjąć kilka ważnych, życiowych decyzji. W dodatku wspomnienia z przeszłości wmieszają się w teraźniejszość i dodatkowo skomplikują planowanie przyszłości. Na jaw wyjdą skrywane przez wiele lat tajemnice i drobne sekrety. • Czy ucieczka w miejsca z młodości oraz nowo i przypadkowo poznani ludzie mogą pomóc w znalezieniu spełnienia? Czy lepiej brać sprawy w swoje ręce? A może jednak powierzyć je ślepemu losowi? • Książka idealna do damskiej torebki ao.

O treści książki na okładce nie przeczytamy nic. Wydawca napisał „najlepiej będzie, jeśli zaczniecie czytać, nie znając nawet fabuły”. Ja jednak uchylę rąbka tajemnicy. • Bohater to dziewięcioletni Bruno. Pewnego dnia dowiaduje się, że tata dostał lepsza pracę i w związku z tym rodzina przeprowadza się z Berlina do jakiejś odległej wsi. Chłopiec nie jest zadowolony, że musi porzucić to wszystko co znał i kochał, tym bardziej, że warunki życia zmieniają się na gorsze. A z okna pokoju widać tylko niekończące się ogrodzenie z drutu i dziwnych ludzi w piżamach. Pewnego dnia, może w poszukiwaniu towarzystwa, a może z nudów, bohater wyrusza w podróż wzdłuż płotu i widzi chłopca, który jest po drugiej stronie. Od tego czasu spotykają się prawie codziennie. Więcej Wam nie zdradzę. Doczytajcie sami! • Czytałam książkę z zapartym tchem. Od samego początku, aż do nieprawdopodobnego zakończenia porywa swoją prostotą, nie tracąc siły przekazu. Wywołuje smutek ale i uśmiech. Zmusza do refleksji, że nie zawsze wszystko jest takim, na jakie wygląda. Szczególnie w oczach małego chłopca. A świat pełen jest historii, które nigdy nie powinny były mieć miejsca. Ale zdarzyły się. I ta książka jest też po to, żeby o nich nie zapomnieć. am