• To nie będzie recenzja, tylko opinia. :) Może przyda się innym rodzicom. • Moja trzy i pół letnia córka uwielbia książki Piji Lindenbaum. Ta zrobiła na niej chyba największe wrażenie. Słuchała z wypiekami na twarzy a kiedy, przy trzecim czytaniu, dziadek przekręcił jedno słowo, natychmiast go poprawiła. • Ale uwaga, to ciężka lektura - mroczna i trochę straszna. Mam nadzieję, że nie zrobiłam nią córce krzywdy a wręcz przeciwnie. • Książka przedstawia sytuację, w której każde dziecko znajdzie się nie raz. Dzięki niej córka będzie na to przynajmniej częściowo przygotowana. • Książki Piji Lindenbaum pokazują świat nie taki, jakiego byśmy sobie życzyli, tylko taki jaki jest, i w tym realnym świecie pomagają się odnaleźć. Uczą budować relacje z ludźmi i akceptować ich, mimo że nie są idealni. • Tym niemniej jeszcze kilka miesięcy temu pozycja ta mogłaby się okazać dla córki za trudna. Nie dlatego, że młodsze dziecko jest mniej odporne (bo chyba nie na wszystko), tylko dlatego, że trafiłaby na inny okres w jej rozwoju. • P.S. • A dla mnie to jedna z najlepszych książek, jakie w życiu czytałam, nie tylko dziecięcych ale wszystkich.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo