• Książka bardzo ciekawie skonstruowana. Czytający wręcz biega za bohaterem. Patrzy na otaczający, przerażający świat ale go nie analizuje.Na to przychodzi czas po ostatniej stronie. Polecam.
  • O czasach wojny, Holokaustu powstało wiele książek. Temat ten jednak moim zdaniem jest niezwykle ważny i z tego powodu popieram różnorodność w podejściu do niego. • "Księga Arona" to obraz życia w czasie okupacji widziany oczami małego, żydowskiego chłopca. Aron to chłopiec bardzo introwertyczny, wycofany, stojący zawsze z boku - przez co nie raz spotykają go kary (głównie ze strony ojca). Aron - zwany Szeremaja ma jednak dobry kontakt z matką, której pokornie pomaga we wszelkich zadaniach domowych - szczególnie kiedy zaczyna zarabiać jako praczka. Rodzina chłopca przenosi się do Warszawy zanim wybucha wojna - co skutkuje tym, że kiedy wybucha wojna , całkowicie zmienia się rzeczywistość małego Arona. Zmuszony jest do walki o przetrwanie własne i swojej rodziny, którą jednak szybko traci. • Ratunkiem dla głównego bohatera okazuje się zamieszkanie w Domu Sierot prowadzonym przez Janusza Korczaka. • Książka ta nie jest typową formą przedstawienia tych dramatycznych, tragicznych wydarzeń. Jeśli oczekujecie emocjonalnego katharsis to zapewne się zawiedziecie. • Ale...moim zdaniem to zabieg celowy. Wszystkie wydarzenia opisywane są z perspektywy dziecka. Dziecka, które jest nieco zaburzone w rozwoju (kłopoty z nauką, czy ogólnym odnajdywaniem się w lokalnej społeczności). To dziecko doświadcza krzywd, których nie rozumie, ale jako dziecko postrzega je jak część własnej rzeczywistości. Aron nie porównuje, nie interpretuje, nie ocenia. Aron na swój własny, nieco chaotyczny sposób po prostu doświadcza. • Jeśli więc jesteście z tej grupy czytelniczej, dla której "Tatuażysta z Auschwitz", "Kobiety z bloku 10." czy "My dzieci z obozów" niosą zbyt duży ładunek emocjonalny, którego nie jesteście w stanie doświadczyć - ta książka może okazać się wyjściem. Narracja w niej zastosowana jest w moim odczuciu "lżejsza" i łatwiejsza w odbiorze. • Czy polecam? Nie umiem polecić książki o tak ważnym temacie, każdy musi sam w zgodzie z sobą zdecydować czy chce tę tematykę zgłębiać.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo