• Agatha Christie dała się poznać jako autorka kryminałów i powieści detektywistycznych. Pisała jednak również inne książki – m.in. obyczaje, czy romanse. Do mnie jednak ostatnio trafiła zupełnie inna jej pozycja. • „Opowiedzcie, jak tam żyjecie” to książka napisana w 1946 roku. Miałam okazję wysłuchać jej w formie audiobooka, który czytała Blanka Kutyłowska. • Pozycja ta opowiada o pierwszych latach małżeństwa Agathy z Maxem Mallowanem. Mężczyzna ten był z zawodu archeologiem. Właśnie o jednej z podróży służbowych traktuje „Opowiedzcie…”. • Książka została napisana po częstych pytaniach, zadawanych przez znajomych pary. Opowiada ona o podróży, jaką odbyli małżonkowie w latach 30., zaraz po ślubie. Wyprawili się oni na wykopaliska do Syrii, gdzie spędzili kilka sezonów, szukając śladów starożytnych cywilizacji. Agatha wcale się tam nie nudziła – doglądała pracowników, pisała pamiętnik, a nawet była znachorką. Autorka poznaje wiele nowych osób, różnych kultur i narodowości. Nie zna jednak języka, co wydaje się być barierą nie do przeskoczenia w komunikacji. Daje sobie ona jednak radę i wszystko opisuje w książce. • W porównaniu z innymi powieściami Agathy, ta jest inna. Często jest zabawna, trudna, a nawet smutna. Przeżywamy wraz z nią wszystkie sytuacje, gdyż pisana jest pierwszoosobową narracją, jak pamiętnik. Autorka żartuje nie tylko z innych, ale też z samej siebie – ze swojej tuszy, niewiedzy, charakteru. Przyjemnie było odkryć coś nowego wraz z nią. • Przy okazji książka pełna jest wspomnień i refleksji. Pełno w niej porównań świata arabskiego i europejskiego. Różnorodność kultur jest tu dobrze odwzorowana. Ciekawie to zderzenie dwóch światów przekazuje nam Christie. • Co do samego nagrania – trwa ono 8 godzin 40 minut. Lektorka czyta wszystko sprawnie, wyraźnie i w odpowiednich momentach przybiera tony pełne emocji – a to śmiechu, a to złości czy oburzenia. Przyjemnie było jej słuchać. Nagranie podzielone jest na 16 części, każda ponad 29 minut. Format ten został nagrany w 1999 roku. Każda część opatrzona jest nazwiskiem autora i tytułem książki i numerem nagrania. • Książka jest zupełnie inna, niż dotychczasowe, które miałam okazję poznać pani Christie. Dobrze napisane wspomnienie z podróży, bogate w opisy nie tylko pejzaży, ale i charakterów. Moim zdaniem warta uwagi pozycja – niezależnie od tego, czy w wersji papierowej, czy audiobookowej. • Komu mogę polecić tę pozycję? Tym, którzy lubią twórczość Christie, a tak jak ja nie mieli jeszcze okazji poznać jej od tej strony. Kryminały pisze świetne, ale obyczajowe książki ma również bardzo dobre.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo