• Wspaniala literatura
  • Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Elif Safak i zapewne nie ostatnie. „Bękart ze Stambułu” to przede wszystkim zadziwiająco bogata w bardzo żywy sposób przedstawiona historia wzajemnych relacji turecko-ormiańskich. Akcja powieści rozgrywa się we współczesnym nam Stambule. Tu poznajemy rodzinę Kazanci, a właściwie tylko jej żeńską część, bowiem wszystkich mężczyzn z tego rodu niestety w bardzo młodym wieku Allach postanowił zabrać do siebie. Kluczową postacią w całej tej opowieści jest dzie­więt­nast­olet­nia, nieco zbuntowana Asya, której dotąd nie było dane poznać biologicznego ojca. Asya to rodowita Turczynka, nihilistka, który za nic ma sobie przeszłość. Ważne jest dla niej tylko tu i teraz. Z kolei na sąsiednim kontynencie swe spokojne życie w Stanach Zjednoczonych wiedzie niejaka Armanusz. Armanusz to raczej ułożone dziecko, oczytane, przywiązujące ogromną wagę do swego ormiańskiego rodowodu. Jej rodzice są po rozwodzie, więc w chwili obecnej Amy wychowuje matka Rose i jej ojczym Mustafa Kazanci. Amy wiedziona ciekawością i chęcią odkrycia tajemnicy związanej z przeszłością swej ormiańskiej rodziny potajemnie ucieka do Stambułu. Tu losy Asyi i Armanusz „wjeżdżają” na wspólny tor… Okazuje się, że znacznie więcej dziewczynki łączy niż dzieli… • Książka Safak to nie tylko opowieść o losach pewnej rodziny ze Wschodu, ale też niesamowicie zilustrowany obraz samej Turcji. Turcji z jakże krwawą przeszłością, ale również z głęboko zakorzenioną tradycją, niezwykle bogatą, pyszną i pełną barw kulturą. Autorka przedstawiła to wszystko w tak niesamowity dla czytelnika sposób, że czytając tę powieść odnosi się wrażenie, jakby się aktualnie odbywało podróż po fascynującym Stambule. Wprost urzekło mnie piękno tego miasta. Bardzo szybko i przyjemnie się tą książkę czyta. Pod względem fabularnym może jest nieco zbyt przewidywalna, ale ogólnie zadowalająca… Polecam zatem, bo myślę, że warto.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo