• Najlepsza książka autorstwa Stephenie Meyer – tak właśnie mogłabym określić „Intruza”. Wszyscy praktycznie znamy tą otóż autorkę z najsłynniejszej sagi ostatnich czasów, a dokładniej mówiąc z „Sagi Zmierzch”, która wzbudziła wiele kontrowersyjnych dyskusji i ogrom emocji wśród młodzieży i dorosłych. „Zmierzch” był również najbardziej promowaną książką pani Meyer jednak to właśnie „Intruz” moim zdaniem zasługuje bardziej, aby o nim mówiono. • „Intruz” opowiada nam o świecie, w którym ludzie są zagrożeni przez obcych opanowujących świat. Obcy jednak nie poprzestają tylko na świecie – wchodzą również w ludzkie ciała, aby móc żyć na ziemi. Człowiek zaczyna się ukrywać, walczyć o to by przeżyć. Głównymi bohaterkami książki są: Wagabunda i Melanie. Wagabunda jest jedną z wielu obcych i bardzo starą duszą, która zostaje umieszczona w ciele Melanie – jednej z niewielu ocalałych ludzi na ziemi... • Tutaj właśnie zaczyna się cała nadzwyczajna historia trwająca aż do końca powieści. Bez wątpienia będzie trzymać was w niezwykłym napięciu, ponieważ drugiej takiej nie znajdziecie. Trudno spodziewać się, co spotkacie. Autorka była naprawdę pomysłowa. Osobiście uwielbiam książki, w których życie od początku nie jest sielankowe, gdzie trzeba walczyć o to by przetrwać. Nie sposób się nudzić. Tyle się dzieje! • Książka jest pisana przyjaznym językiem. Nie ma spraw niewyjaśnionych – bohaterowie starają się wszystko wyjaśniać…, choć czasem trzeba trochę na to poczekać. Można tej ujrzeć niesamowitą przemianę Wagabundy i odkryć, że nawet bezmyślne dusze maja uczucia. W „Intruzie” jest również zawarta szczypta humor w specyficznych i ciekawych dialogach między Melanie, a Wandą. • Podsumowując, jeśli nie czytałeś/czytałaś tej książki jeszcze to naprawdę warto po nią sięgnąć i zagłębić się w świat przyszłości, bo może właśnie tak będzie wyglądał za sto czy dwieście lat… •
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo