• Tym razem wraz z Kocią Szajką nie wybierzemy się w odległy zakątek Polski, a do kopalni Guido w Zabrzu. To właśnie tu urywa się ślad po sztygarze Alojzym Uszoku. Alojzy jako emerytowany górnik obecnie oprowadza wycieczki po kopalni i przedstawia turystom historię górnictwa. Jednak podczas jednej z takich wycieczek gdzieś się ulatnia i nikt nie wie gdzie? Wszystko wskazuje na to, że ktoś go uprowadził? Ale w jaki sposób i po co? Kocia Szajka wkracza do akcji i podejmuje próbę rozwiązania tej tajemniczej zagadki. W prawdziwej kopalni jeszcze śledztwa nie przeprowadzali. Dzięki temu mają okazję po przechadzać się po podziemnych korytarzach i sztolniach, poczuć pył węglowy na swych czystych futerkach i wąsiskach. Czy do Barbórki uda im się odnaleźć Uszoka? Czas biegnie nieubłaganie, a zagadka wydaje się nie być wcale taka prosta do rozwiązania… • W najnowszej książce o przygodach zawadiackich kotów detektywów fabuła jest jeszcze bardziej intrygująca, niż we wcześniejszych ich śledztwach. Autorka dozuje napięcie powoli, co sprawia, że czytelnikowi się nie nudzi przy lekturze, ani trochę. Z kolei zakończenie jest bardzo zaskakujące. Polecam do rodzinnego czytania. Może to być dla wszystkich dobrze spędzony czas.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo