• „(Nie)piękność” jest wspaniałą, życiową, emocjonującą i wartościową historią o potrzebie akceptacji, ślepym podążaniu za ideałem, lecz także o silnym wpływie krytyki oraz nies­praw­iedl­iwyc­h, pochopnych osądów. Autorka poruszyła ważny temat, który w dzisiejszych czasach i szczególnie w dobie internetu (FB, IG, TikTok) pokazuje z jak ważnym problemem mamy do czynienia. Od zawsze jesteśmy bombardowane tym jak powinnyśmy, albo nie powinnyśmy wyglądać. Za gruba, za chuda, za wysoka, za niska itd. Niejedna (czy też niejeden - bo chłopaków ta obsesja też już dopada) z tego powodu wpadła w choroby różnego typu. Ale dużo to od nas zależy czy podporządkujemy nasze życie trendowi narzuconemu przez różne firmy odzieżowe, kosmetyczne czy internet. Bo może wystarczy, że pogodzimy się same ze sobą i zaakceptujemy siebie takie jakie jesteśmy, z wadami, kompleksami i nied­osko­nało­ścia­mi. Wiem, że bywa to trudne, ale trzeba próbować. A przecież zalety też mamy (i to napewno nie jedną 🙂). Książkę warto przeczytać i tak jak bohaterowie zastanowić się nad rolą wyglądu w życiu. "(Nie)piękność" to druga część z cyklu z przedrostkiem "(Nie)". Bardzo polecam ❣️
  • Książka dająca do myślenia, warto przeczytać. Polecam!
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo