• Książka „Przypadki Callie i Kaydena” skradła moje serce. Opowieść o dwóch zranionych osobach, których połączyło wspólne cierpienie to mocno poruszająca historia, którą czytałam z ogromnym zaangażowaniem. W związku z tym od Ocalenia oczekiwałam dużo więcej, może nawet za dużo. Niestety, wydawało mi się, że ta część jest bardzo przeciągnięta w czasie i mocno naciągnięta jako całość. Z początku, akcja łączy się z zakończeniem poprzedzającej części, czyli mamy obraz tego, co działo się po wypadku Kaydena, którego znalazła Callie. Dowiadujemy się o strasznych wydarzeniach, które spotkały Kaydena a w poprzedniej części mogliśmy się tego domyślać. Połowa książki toczy się wokół tego, że Kayden chce trzymać się z daleka od Callie, jednak jakaś niewidzialna siła nie pozwala mu się od niej uwolnić, a raczej nie daje mu zezwolenia na to, aby rozstał się z dziewczyną. Przydługie opisy odczuć bohaterów i wewnętrzne monologi, które – moim zdaniem oczywiście – nie wnoszą niczego nowego, a sprawiają, że akcja się dłuży i staje monotonna. Powieść ta miała również pozytywne strony. Zawsze kiedy czytam, nawet najgorszą książkę, staram się znaleźć w niej jakieś zalety. Co znalazłam w Ocaleniu? Taką dobrą stroną był na pewno pomysł na oryginalną historię, która wciąga od początku do końca – pomimo kilku nużących momentów. Podobała mi się również kreacja postaci, nie było przesłodzonych lub irytujących charakterów, za to otrzymaliśmy portrety kilku skrzywdzonych osób. Zakończenie było dość zaskakujące. Kiedy historia zatacza koło i wychodzą na jaw sekrety, o których nawet nie myślałam, że mogą się pojawić. • Powieść ta jest godna polecenia, chociaż wydaje mi się, że jest skierowana bardziej do młodzieży niż do osób w moim wieku. Warto przeczytać nawet z tego względu, aby poznać dalsze losy tragicznej a zarazem szczęśliwej i spełnionej miłości Callie i Kaydena.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo