• Jest rok 1992, Włochy. Główny bohater najnowszej powieści Umberta Eco magister Colonna, w którego rolę wcielił się Mariusz Bonaszewski, stara się wprowadzić odbiorcę w kulisy jakże intrygującego świata mediów. Wraz z „człowiekiem bez właściwości”, za jakiego uchodzi Colonna, czytelnik poznaje redakcje gazety Jutro. Najp­rawd­opod­obni­ej nigdy żaden jej numer nie ujrzy światła dziennego, mimo wszystko dziennikarze bezustannie pracują nad jej kolejnymi numerami zerowymi. Ich zadanie jest wręcz absurdalne, nie polega ono na przekazywaniu rzetelnych informacji, lecz na kreowaniu niew­ypow­iedz­iany­ch wprost sugestii, nastrojów oraz faktów. Eco w swej książce przedstawił odarty z wszelkich złudzeń obraz współczesnego dziennikarstwa. Obraz ten szokuje, a zarazem wprowadza pewnego rodzaju niepokój. Dotyczy on zaprezentowanej w powieści wizji współczesnego nam świata ukształtowanego przez media, które z całą pewnością nie mogą uchodzić za wolne. Colonna choć uważany jest za życiowego nieudacznika świetnie zdaje sobie sprawę z prowadzonego przez czasopismo oszustwa, mimo wszystko decyduje się wziąć udział w eksperymencie i odegrać powierzoną mu rolę.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo