Dobrze czasem przeczytać coś z innej półki,coś tak prawdziwego jak ta książka.Tytuł mówi właściwie wszystko jeśli chodzi o temat.I teraz zaczyna się najciekawsze:opowieści początkowo młodych ludzi,a potem już mocno dojrzałych o swoim dzieciństwie i początkach życia po wojnie,o swoich dalszych losach.Zastanawiające,że najgorsi zbrodniarze,którzy z zimną krwią potrafili zgładzić miliony niewinnych ludzi,we wspomnieniach swoich dzieci byli kochającymi tatusiami,autorytetami,z nimi wiązały się najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa.I dalej np.sprawa sumienia,oni tzn.ci zapaleni naziści właściwie nie mieli wyrzutów,do końca i cały czas wierzyli w swoją rację.To ich ofiary częściej cierpiały obwiniając się o to,że przeżyły to piekło,a ich najbliżsi zginęli.I jeszcze sprawa odpo­wied­zial­nośc­i rodzinnej:czy dzieci mają odpowiadać za winy ojców? Albo sprawa wybaczenia,odpokutowania win,czy na godzinę przed śmiercią można rozgrzeszyć z takich czynów,czy dwadzieścia lat w więzieniu lub nawet dożywocie załatwi sprawę? Oj dużo tych pytań i tyle wątpliwości,wcale to nie są oczywiste odpowiedzi.