• Chwytająca za serce i na wskroś przenikająca odbiorcę opowieść o tworzeniu się więzi i uczuć pomiędzy rodzicami a dzieckiem. Pokazuje nie tylko piękno i niezwykłą wartość tej najważniejszej w życiu każdego człowieka relacji, ale też trudy jej towarzyszące. • Jest to o tyle niezwykła pozycja, że temat dotyczy adopcji. Proces ten jest przedstawiony w sposób zrozumiały dla dziecka. Tytułowa postać Jeża, a właściwie małego chłopca Piotrusia, to najbardziej wzruszające przedstawienie człowieka skrzywdzonego brakiem relacji, jakie dotychczas spotkałam w literaturze. W dodatku człowiek ten to malutkie, niewinne niczemu dziecko. Metaforyczne zobrazowanie go jako chłopca powoli gubiącego swoje kolce jest tak wymowne, że bardziej się nie da. Ciężko tak naprawdę ubrać w słowa to, co czuje się i myśli, obcując z tą książką. • "Jeż" w pełni zasługuje na otrzymane tytuły i zaszczytne miejsca na różnych listach czytelniczych, ale przede wszystkim na poznanie i docenienie przez każdego czytelnika, niezależnie od jego osobistej historii.
  • Polecam • Wzruszająca historia relacji rodzic/dziecko adoptowane- oczami rodziców adopcyjnych. Pięknie zobrazowane
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo