• Historia hrabiny Elżbiety Batory. Będąc dzieckiem karmiła się okrucieństwem oglądając egzekucje. Kiedy dorosła stała się sadystką ktorej przyjemność sprawiało torturowanie służby i przypadkowych osób...Jej zamek w Czachticach omijano z daleka. Prawdziwy koszmar rozpoczął się kiedy Elżbieta uwierzyła że zatrzyma młodość i urodę kąpiąc się w dziewiczej krwi...Przez ponad dwadzieścia lat młode dziewczęta znikały bez śladu a w rzeczywistości ginęły po okrutnych torturach na zamku w Czachticach z rąk krwawej hrabiny i jej wiernej służby. Tajemnicze zdarzenia coraz bardziej interesowały wystraszoną lokalną społeczność... • Świetna książka o hrabinie Batory.Opisuje jej ogromne dziedziczne od pokoleń szaleństwo. Straszliwe tortury,intrygi,kłamstwa i zdrady przedstawione w treści oparte są na faktach historycznych co czyni tę powieść niezwykle ciekawą i pełną grozy. Zdecydowanie polecam wszystkim zainteresowanym tematem krwawej hrabiny .Jest to jak do tej pory najlepsza, najbardziej wiarygodna książka jaką o niej przeczytałam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo