• Wspaniała!!!! po prostu...nic nie muszę dodawać !!
  • Przepiękna historia. Cudnie napisana, przepełniona emocjami i historią. Zapragnęłam pojechać do Gruzji. Poważnie!
  • "Ósme życie" to naprawdę niesamowita książka! Od pierwszych stron Nino Haratischwili oczarowała mnie swoim stylem pisania i zaintrygowała ciekawym pomysłem. Bowiem książka jest nie tyle dedykowana, co napisana z myślą o Brilce. Ciotka opowiada swojej siostrzenicy historie ich rodziny, która ciągnie się przez wiele pokoleń, a wszystkie te wątki przeplatają się ze sobą i łączą w jedną całość, aby dojść do aktualnych wydarzeń. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim zabiegiem, ale jest to naprawdę ciekawe i bardzo przypadło mi do gustu. • Kreacja bohaterów jest na równie wysokim poziomie! Może nie każdy wzbudził moją sympatię, ale jaki by to miało sens? Są oni tak wyraziści, ich charaktery zostały świetnie zarysowane, a losy tak rozbudowane, że naprawdę jestem pełna podziwu. • Ta powieść niesie ze sobą również mnóstwo emocji. Wiele razy złamała mi serce i sprawiła, że miałam łzy w oczach. Bardzo dobrze oddaje brutalność wojny, której nie spodziewałam się, że jest aż tyle. Nie byłam na to emocjonalnie gotowa... "Ósme życie" uświadomiło mi, że decyzje, które podejmujemy przez całe życie, tak naprawdę je kształtują. To od nas zależy, którą drogą pójdziemy i jak potoczy się nasza ziemska wędrówka. To przerażające, bo przecież jedna zła decyzja i wszystko może pójść nie tak... Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę, jest naprawdę niezwykła i z pewnością warto po nią sięgnąć. Gorąco polecam! ❤
  • Rewelacyjna, piękna saga, która wciągnęła mnie ogromnie i nie puściła aż do końca :) • Losy głównych bohaterów, rodziny Gruzinów Jaszich a szczególnie kobiet z tego rodu, opowiedziane w bardzo wyrazisty i barwny wręcz elektryzujący sposób. • Miłość, nienawiść, narodziny, śmierć to wszystko w obliczu szerzącego się stalinizmu i ogromu jego zła. Wojna, historia i życie codzienne, walka o przetrwanie. • Tyle emocji, niemocy, prób walki, podniesienia się po porażkach... • Przepiękny aromat i niepowtarzalny smak czekolady, który przewija się przez całe dzieło... • Na pewno przeczytam drugi tom... :)
  • Dla mnie była nudna ,nic ciekawego.
  • Książka wybitna.Czyta się jednym tchem.Wywołuje mnóstwo emocji:wzruszenie,zachwyt,ciekawość.Jest niezłą lekcją historii.Nie można przejść obok niej obojętnie.Po prostu trzeba ją przeczytać.Z niec­ierp­liwo­ścią­ czekam na tom II.Tak więc zapraszam do lektury.
  • Tak! Tego właśnie oczekuję od LITERATURY. Niesamowicie plastyczna narracja, doskonale skrojone portrety bohaterów no i co najważniejsze tło, którym jest historia najkrwawszego ze stuleci. • Imponująca saga rodzinna! „Ósme życie” to historia XX stulecia opowiedziana przez gruzińską bohaterkę powieści – Nicę Jaszi. Haratischwili podjęła w niej niezwykle trudny temat relacji gruzińsko-rosyjskiej przekazując wiedzę historyczną na ten temat w sposób nadzwyczaj rzetelny pod względem faktograficznym. Przede wszystkim jednak jest to powieść o fabularnym charakterze opisująca poruszającą historię wiel­opok­olen­iowe­j rodziny Jaszi. Swą formą przypomina nieco pamiętnik, na kartach którego Nica stara się w jak najr­zete­lnie­jszy­ sposób przedstawić genealogię swej rodziny po to, aby Brilka jej siostrzenica świadoma była swego losu. Prócz realnych wydarzeń w powieści znajduje się także wątek o charakterze magicznym, przy czym doskonale współgra on z pozostałymi częściami fabuły. Mowa rzecz jasna o słynnej gorącej czekoladzie przygotowywanej według tajnej, rodzinnej receptury (dziedziczonej z pokolenia na pokolenie) tylko w chwilach wyjątkowych. Ten nieco mniej wymierny, a bardziej surrealistyczny element stanowi w powieści doskonałą przeciwwagę dla momentami niezwykle okrutnych oraz bezwzględnych faktów w niej zawartych. • Książka urzeka, chwyta za serce, przeraża, wzrusza i nie pozwala o sobie zapomnieć. Nie potrafię wyrazić wszystkich kłębiących się we mnie emocji za pomocą zwykłych słów. Jak dla mnie jest to świetna powieść. Trzeba ja zwyczajnie przeczytać, żeby się o tym przekonać. Niecierpliwie czekam na (mam ogromną nadzieję!!!) równie zniewalający ciąg dalszy ;)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo