• Bukareszt. Kurz i krew • Autor: Małgorzata Rejmer • Moja ocena: 8/10 • „Bukareszt. Kurz i krew” to niezwykle sugestywny reportaż o mieście, które trudno pokochać, ale jeszcze trudniej zapomnieć. Małgorzata Rejmer zabiera czytelnika do rumuńskiej stolicy – miejsca pełnego kontrastów, w którym brud i chaos współistnieją z melancholią, pięknem i ludzkim uporem. Autorka nie upiększa rzeczywistości – raczej cierpliwie odsłania jej kolejne warstwy, pokazując, jak historia, polityka i codzienność splatają się w opowieść o narodzie próbującym odnaleźć sens po dekadach komunizmu i biedy. • To książka o Bukareszcie, ale też o człowieku – o jego zdolności do przetrwania, o pamięci, o przyzwyczajeniu do cierpienia i o tym, jak trudno czasem odróżnić życie od trwania. Rejmer pisze z wielką empatią, ale i bezlitosną szczerością; jej język jest barwny, poetycki, a jednocześnie reportersko precyzyjny. • Choć tematyka bywa przygnębiająca, lektura tej książki daje poczucie obcowania z literaturą najwyższej próby. Autorka potrafi opisać nie tylko miejsca i ludzi, ale też atmosferę – tę trudną do uchwycenia mieszankę nostalgii, absurdu i brutalności. • „Bukareszt. Kurz i krew” to książka smutna, momentami duszna, ale bardzo prawdziwa. Dla miłośników literatury faktu – pozycja obowiązkowa. • ** 21:28 * 08.10.2025 * 91/2025 *
  • To nie jest przewodnik po Bukareszcie!. Dobrze napisana opowieść o mieszkańcach stolicy Rumunii oraz o specyfice samego Bukaresztu. Nie odnosiłbym klimatu powieści- zbioru opowiadań do całej Rumunii. Książka zdecydowanie smutna, nostalgiczna, momentami tragiczna opowieściami głównych bohaterów. Z pewnością nie zachęca do odwiedzin kraju nad Dunajem. Dla mnie 4.
  • Byłam w Rumunii trzy razy. Ale dzięki tej książce zaczynam ją rozumieć.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo