• Dla miłośników Ture Sventona jest to pozycja obowiązkowa. Jak zwykle detektyw Ture Sventon prowadzi śledztwo w sposób przenikliwy jednak to co pociąga w tej serii to kreacja innych, poza detektywem, bohaterów jak nieodzowny pomocnik detektywa pełen spokoju Pan Omar, Wiluś Łasica - groźny przestępca noszący nienagannie wyprasowane spodnie. Nie można zapomnieć o postaci zupełnie trzecioplanowej, pannie Jansson, sekretarce detektywa, która jest nadzwyczaj urocza a uważny czytelnik doceni koloryt, którego dodaje.
  • Nowość w serii Mistrzowie Ilustracji: trzeci tom zabawnego cyklu o przygodach praktykującego prywatnego detektywa, Ture Sventona. Zbliża się Boże Narodzenie. Z nieba sypie śnieg, mieszkańcy Sztokholmu szykują świąteczne podarki i nikt nie przeczuwa nic niepokojącego gdy nagle w sklepie jubilerskim pana Erikssona następuje seria dziwnych wypadków. Tajemnicze ślady na podłodze, zaginione klucze, podejrzani klienci. Co to wszystko znaczy? Czy sklepowe kosztowności są zagrożone? To sprawa dla Ture Sventona - najs­pryt­niej­szeg­o detektywa w Szwecji! (nota wydawcy) • "-Pan jest jubilerem?- powiedział nagle Sventon. Pan Eriksson podskoczył i o mało nie zaprzeczył. Nie dlatego, żeby coś było nie w porządku, jeśli chodzi o ten zawód, ale nikt nie lubi być przejrzany na wylot tak od razu. Jeżeli ktoś jest jubilerem, woli raczej sam to powiedzieć." • Ake Holmberg (1907-1991) - jeden z najs­ławn­iejs­zych­ szwedzkich autorów książek dla dzieci; laureat pierwszej edycji Nagrody im. Astrid Lindgren (1967), najważniejszego szwedzkiego wyróżnienia w dziedzinie literatury dziecięcej. Największą popularność przyniósł mu cykl książek o przygodach prywatnego detektywa ze Sztokholmu, Ture Sventona, za który pośmiertnie - w 2007 roku - otrzymał Nagrodę im. Ture Sventona, przyznawaną za szczególne osiągnięcia dla kultury. Pisane przez 25 lat (1948-1973) opowieści o nietuzinkowym detektywie zostały sfilmowane w 1972 roku.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo