• „Coraz mniej światła” – z każdym kolejnym dniem nasze życie coraz bardziej traci swój blask… • Najnowsza powieść Nino Haratischwili przedstawia losy czterech przyjaciółek z Gruzji. Ich dzieje w swej retrospektywnej opowieści przedstawia nam jedna z nich, niejaka Keto. W chwili obecnej prawie wszystkie znajdują się na wernisażu wystawy zdjęć bliskiej ich sercu, niegdyś pełnej życia fotografki Diny. Diny, która już na zawsze pozostanie tą fizycznie nieobecną. Keto spogląda na liczne fotografie przedstawiające w zasadzie ich wspólne życie, dorastanie w ogarniętym chaosem Thibilisi. Wywołują one u bohaterki wiele przeróżnych emocji. Wraca ona swą pamięcią do roku 1987 i zaczyna przedstawiać ich wzajemne relacje z własnej perspektywy. Z perspektywy osoby pragnącej miłości, akceptacji, lepszego życia. Okazuje się, że wcale nie żyło się łatwo w kraju, który wówczas toczył zaciekłe walki ze Związkiem Radzieckim i pragnął stać się w końcu państwem niepodległym. Burzliwe zmiany polityczne i społeczne miały ogromny wpływ na ich dojrzewanie, wkraczanie w dorosłość, przeżywanie pierwszych zauroczeń, dokonywanie trudnych wyborów, które często przynosiły dramatyczne wręcz skutki… Keto przedstawia czytelnikowi pełną dramatyzmu i okrucieństwa historię pewnej przyjaźni. Przyjaźni, która każdą z nich zaprowadziła w zupełnie inny świat. Ale za to w świat bez zdrad, bezsensownie toczonych konfliktów, lecz niestety pełen bolesnych wspomnień. • Haratischwili jest doskonałą autorką dramatyczną. Jej wątki zawsze w sposób bardzo szeroki i przenikliwy związane są z portretami psyc­holo­gicz­nymi­ wykreowanych przez nią bohaterów. Książka rzeczywiście hipnotyzuje czytelnika. Jest bardzo emocjonalna, pełna wrażliwości, ale też jest w niej nieco romantyzmu, nie brakuje także rozwagi. Choć wielu porównuje ją z historią „Genialnej przyjaciółki” Eleny Ferrante, co osobiście uważam za małą zniewagę, dla mnie jest ona powieścią którą postawiłabym z pewnością obok „Małego życia” Hanyi Yanagihary. Polecam więc wszystkim ten osobliwy, elektryzujący tytuł.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo