• Seria z komisarzem Forstem jest świetna. Działania bohatera są niestereotypowe, więc akcja jest niep­rzew­idyw­alna­.
  • Sytuacja z morderstwami na Podhalu powtarza się. Po odnalezieniu zwłok kilku turystów w podobnym stanie przestają być to przypadki. Znowu zostaje wezwany komisarz Frost, który musi zmierzyć się także ze swoimi osobistymi problemami.
  • Remigiusz Mróz (ur. 15 stycznia 1987 w Opolu) - polski pisarz, autor powieści oraz cyklu publ­icys­tycz­nego­ "Kurs pisania". Ukończył z wyróżnieniem Akademię Leona Koźmińskiego w Warszawie, gdzie uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych.* • Tom pierwszy bardzo mi się podobał. Nie wiem dlaczego dopiero po roku i ośmiu miesiącach sięgnąłem po drugi tom tej tetralogii. • Na Podhalu dochodzi do serii niefortunnych wypadków. Dopiero po paru takich tragediach śledczy zauważają, że to jednak nie mogą być przypadki. Komisarz Forst zajmuje się tą sprawą. Tropiąc mordercę, wracają demony przeszłości. Stoi przed nim nie lada wyzwanie. Czy zdoła pokonać wiele przeszkód, które staną mu na drodze? • Ta książka to twór tak bardzo dobry, że trudno jest mi cokolwiek o nim napisać, gdyż nadal jestem rozemocjonowany. Autor posługuje się lekkim i prostym językiem. Co chwilę są zwroty akcji, na jaw wychodzą jakieś tajemnice, czytelnik jest ciągle zaskakiwany. Akcja trzyma mocno w napięciu przez większą część utworu, przez co trudno jest się od niego oderwać. Ta część jest o wiele lepsza od wbijającego w fotel tomu pierwszego. Zakończenie jest bardzo dobre. • Wiktora Forsta polubiłem od pierwszego spotkania. To mężczyzna, który przeżył wiele w swoim życiu. Jest szczery, bezpośredni i ma char­akte­ryst­yczn­y humor, który nie trafia do wielu osób. To pracoholik angażujący się całym sobą w sprawy, którymi się zajmuje. Wydaje mi się, że Remigiusz Mróz nie za bardzo za nim przepada, bo go nie oszczędza. To bardzo realna, wyrazista i żywa postać. Morderca został bardzo dobrze wykreowany i przedstawiony. Nie ukrywam, że to jemu kibicowałem. To osoba szalona, inteligentna i zdeterminowana. • „Przewieszenie” doskonale spełnia swoją rolę, czyli dostarcza rozrywki. Sprawia, że czytelnik z niemałym zaangażowaniem śledzi losy bohaterów. Dostarcza przeróżnych emocji i wbija w fotel. Nie oszukujmy się, nie jest to twór, który ma czegoś nowego nauczyć czytelnika, wpłynąć na jego życie czy zmienić jego zachowanie. Dlatego polecam tę książkę tym, którzy chcą umilić wakacyjny wieczór. • Nie sięgające po ten utwór. Dlaczego? Bo zaczniecie czytać i nie przestaniecie, dopóki nie skończycie. Bo będziecie się denerwować, a czytając w autobusie czy tramwaju, możecie przegapić swój przystanek. Nie zaśniecie, a to niezdrowe jest. • To najlepsza seria jaką Remigiusz Mróz napisał. Moim zdaniem on powinien pisać tylko kryminały i thrillery. Niez­aprz­ecza­lnie­ jest on jednym z najlepszych polskich pisarzy, który winien być wydawany za granicą. • W tej książce zabrakło mi większej ilości brutalnych i mocnych opisów oraz rozwinięcia kilku wątków. • Wy lećcie do księgarni po tę książkę, a ja zabieram się za „Trawers”. • Źródło – Lubimy Czytać
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo