Książkę wypożyczyłam niejako aby się odprężyć, trochę pośmiać i pożenować się, zakładając, że jest to pozycja jakich wiele na rynku podobnych. Jakie było moje zaskoczenie kiedy wgłębiłam się w historię starego rodu mieszkającego w wielowiekowym zabytkowym domu na wsi, a wszystko to oczami Amerykanki z 30-letnim japońskim stażem. Po przeczytaniu całości naprawdę można prawie namacalnie poczuć zapach domowego drewna, kwiatów i herbaty widocznej przez otwarte okno, przyjemne ciepło naftowego piecyka podczas przenikliwego chłodu zimy czy brzęczenie komarów koło ucha podczas skwarnego lata. Opisy pór roku, pracy na wsi czy życia wśród społeczności lokalnej są naprawdę kwintesencją ogromnej wdzięczności naturze i rodzinie, coś, co w zachodnim świecie, traktuje się nieco po macoszemu, nieco z wyższością lub wręcz pogardą. Autorka pokochała i przywiązała się do Japonii na przestrzeni lat, razem z jej wadami i zaletami, co dodatkowo ilustrują dyskretne wyjaśniające rysunki przy każdym rozdziale i piękne fotografie przodków rodziny autorki, wiekowej posiadłości i wszechobecnej tak ważnej natury. Jedynym minusem jest dla mnie to, że chciałabym przeczytać więcej o poszczególnych wątkach, które są bardzo ciekawe, ale niestety ucinane, być może przy końcowej edycji. Szczególnie polecam tym, którzy czasem chcieliby zwolnić tempo życia, a paradoksalnie nie mają na to czasu.