W niedalekiej przyszłości maszyny osiągają przewagę nad ludźmi. Wykonują wszelką pracę, w końcu nie potrzebują urlopów, nie chorują, nie narzekają, o wydajności nie wspominając. Cała praca ludzka została zmarginalizowana i podporządkowana decyzjom maszyn. Nad rozwojem technologicznym czuwa kasta inżynierów - menadżerów. Członkowie klasy niższej tzw. knoci, pozbawieni jakiegokolwiek sensu życia pracują jako żołnierze, albo niewykwalifikowani robotnicy, jako że tych prac maszyny jeszcze nie potrafią wykonywać samodzielnie. Przynależność do poszczególnej kasty wyznaczają nieomylne maszyny za pomocą testu na IQ. Jak się okazuje nie wszystkim taki idealny i szczęśliwy świat się podoba. Inżynierowi zazdroszczą wolności i niezależności prostym ludziom, a knoci pracy inżynierom. • Pianola to dobra, aczkolwiek ciężka lektura. Duży wpływ na to ma charakterystyczny styl Vonneguta. Sporo jest ironii, czarnego humoru, i chyba nie przesadzę jak porównam powieść do groteski: bohaterowie to bardziej aktorzy niż ludzie z krwi i kości, do tego absurdalne krótkie sceny z bardzo błyskotliwymi dialogami. • Pianola to wyjątkowa i intrygująca powieść. Do tego trudna w recenzowaniu. Ciężko jest oddać to co za pomocą satyry, ironii i absurdu autor chciał przekazać, bo to trzeba przeczytać i przeżyć samemu. Niewątpliwie jest to lektura wymagająca skupienia i uwagi. Są momenty gdy wieje nudą, ale Vonnegut porusza ważne tematy, bardzo trafnie opisując świat ludzi i ich ślepą wiarę w możliwości maszyn. • "Pianola" skłania do refleksji nad tym w którą stronę ludzkość zmierza i co może nas spotkać, i że ludzie niestety na błędach się nie uczą. • Marta Ciulis- Pyznar