• Opowieść o miłości z wątkiem kryminalnym, z dużą dawką psychologii i mocnej erotyki. Wszystkie części-5 ciekawe, czyta się lekko, szybko i przyjemnie.Fajne dialogi. Mnie się bardzo podobała. Książka jest bardzo emocjonalna.
  • Przyszła najwyższa pora na część trzecią „Dotyku Crossa”, a mianowicie mówiąc na „Wyznanie Crossa”. Kiedy skończyłam drugą część po prostu nie mogłam się doczekać, aby zacząć następną, więc kiedy w końcu po nią sięgnęłam – nie zawiodłam się ani trochę! Już po raz trzeci trafiłam do świata Crossa i Evy. I ten świąt pochłonął mnie. Przeżywałam emocje wraz z nimi… ciągle. Osobiście intrygują mnie mężczyźni władczy, którzy potrafią sięgnąć po to, co chcą i nie boją się niczego. Ważne dla nich jest to co chcą, co czują, co jest ważne, a nie zdanie innych. Są to mężczyźni, którzy mają niesamowitą moc przyciągania. I jak już pokochają to ponad wszystko… • W książce nie zabraknie niesamowitych zwrotów akcji. Zagmatwanych relacji między ludzkich. Przybędzie nowych, ciekawych, fantastycznych wątków. Nie sposób się oderwać dopóki nie dotrwa się końca. Czyta się szybko i niezmiernie miło. Ogromnie się cieszę, że przewidziane są kontynuacje serii i nie zostanie ona zakończona na trylogii, ponieważ nie sposób nie polubić bohaterów. Wszyscy są tak świetnie wykreowanymi postaciami, że czytelnik zżywa się z nimi, wtapia się w ich losy. Świetną sprawą jest to, że autorka postawiła częściowo na lepszy rozwój między bohaterami. Stonowała kłótnie, całe zamieszanie, (ale oczywiście nie brakuje go również) i pozwoliła bohaterom na czas spokoju i rozwój zaufania. • Nie można też znowu skupiać się tylko na wątku głównym. Autorka najwyraźniej wyszła z tego samego przekonania, co ja. Dzięki temu mamy również wspaniałe wątki poboczne dotyczące przeszłości, rodziny, samych rodziców Evy, (i mojego ulubieńca) Carrego, – którego życie niesamowicie się zagmatwało… • „Wyznanie Crossa” mogłabym nazwać najlepszą częścią z dotychczasowych. Przerosła moje oczekiwania. Oczywiście na plus. Gorąco polecam do sięgnięcia po tą serie. •
  • Kolejny raz wracam do lektury, czyta się ją lekko i szybko.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo