• Dobra ksiażka, ale ekranizacja ciut lepsza :)
  • Jedna z najp­iękn­iejs­zych­ histori miłosnych.
  • "Pamiętnik"- Sparksa można powiedzieć, że zaczyna się od końca. Pewien staruszek przebywający w domu starców codziennie odczytuje część Pamiętnika kobiecie chorej na Alzheimera. Książka przedstawia historię miłosną nastolatków Noaha i Allie, która wydarzyła sie pewnego lata. Niestety różnice finansowe, które dzielą młodych nie pozwalają im na dalsze spotkania. Zostają rodzieleni i pozbawieni wspólnego kontaktu. • Jednak po kilku latach staje się coś niesamowitego, przeznaczenie ponownie stawia kochanków na swej drodze. Wspólnie spędzone chwile na rozmowach i posiłkach przyciągają ich ponownie do siebie. Spotkanie miało być pożegnalnym, gdyż Allie była zaręczona i niebawem miała wyjść za mąż. Jak to mówią: "Serce nie sługa". Dorośli już ludzie odkrywają, że ich miłość nie wygasła przez te wszystkie lata a kilka miłosnych uniesień ponownie rozpaliła żar w ich sercach. • Kobieta musi wybrać pomiędzy dwoma kandydatami bliskimi jej sercu. . . Kogo wybrała? O tym dowiadujemy się na końcu książki. • Czytając pamiętnik nie byłam w stanie przewidzieć jego końca. • Z każdą kolejną stroną byłam coraz bardziej ciekawa wydarzeń jakie nastąpią. Do końca jednak miałam nadzieję, że serce weźmie górę nad rozsądkiem i Allie drugi raz nie zrezygnuje z tak pięknego i silnego uczucia. Koniec książki wywołał u mnie smutek i łzy. Można rzec: "Czymże jest miłość w walce z chorobą? Do tego tak okrutną jak alzheimer!" Jednak wielu z nas chciałoby taką miłość przeżyć gdyż jest ona cenniejsza od największego bogactwa na świecie. • Książka przypomina mi życie bardzo bliskiej osoby, który za życia także postanowił napisać Pamiętnik wspomnień wraz ze swoją żoną. Niestety kobeta nie doczekała tego. Miłość mężczyzny do niej była tak wielka, że sam postanowił dokończyć dzieło. Historia ich życia jest tak samo niewiarygodna, szkoda, że nie ujrzała światła dzienneo...
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo