• Sherrie Dillard od ponad dwudziestu lat praktykuje jako medium. Pomaga ludziom na całym świecie. Współpracuje z policją. Prowadzi kursy i warsztaty rozwoju osobistego oraz uzdrawiania duchowego. Jest autorką książki „Jak rozwinąć naturalną intuicję”. Pozycję tę wydało Studio Astr­opsy­chol­ogii­ w 2013 roku. • Intuicja jest naszym naturalnym przewodnikiem. Może ona się przejawiać na różne sposoby. Wiele osób twierdzi, że przychodzi do nich w momentach przełomowych. Jednak naprawdę jest ona cicha i spokojna, nie wstrząsa nami. Wielu myśli, że jest irracjonalna i nielogiczna. Intuicja może być naszym przewodnikiem do boskiego połączenia ze sobą i innymi a nawet z Bogiem. Intuicja powiązana jest z aurą. Ogólnie istnieją cztery podstawowe typy intuicji – emocjonalna, mentalna, fizyczna i duchowa. Dla każdego z nich znane są ćwiczenia. • Autorka przedstawia informacje na temat intuicji i tego, jaka ona jest, skąd się bierze, jak można ją odczuwać. Stara się przedstawić wszystko, co wie na jej temat. Opowiada o swoich początkach z rozwojem duchowym i odkrywaniem siebie i swojej intuicji. • W książce znajdziemy wiele przykładów, obrazujących to, o czym pisze autorka. Skupia się ona na różnych osobach i ich przeżyciach. To ciekawy zabieg, który sprawia, że człowiek nie czuje się wyobcowany, a może poznać innych, którzy mają doświadczenie z intuicją. Nie podoba mi się jednak fakt, że od opowieści o takich ludziach autorka rozpoczęła książkę. Może dla wielu będzie to plusem, lecz dla mnie, osoby, która nic jeszcze nie wie o intuicji, historia ta jest nie do końca zrozumiała. Na pewno lepiej sprawdziłaby się w dalszej części książki. • Pozycja ta zawiera kilka ćwiczeń, które opisano w punktach, by łatwiej móc je wykonać i zrozumieć. Język poradnika jest dość prosty. Szata graficzna jest bardzo uboga, ale może to dobrze, bo nic nie odciąga wzroku od tekstu. • Jeśli chodzi o sprawy redakcji, mam tu kilka zastrzeżeń. Znalazłam błąd na tylnej stronie okładki – może nie tyle błąd, co brak przecinka. Poza tym bywało mi ciężko w trakcie lektury przerzucać strony na koniec do „Źródeł”, bo w treści nie było przypisów dolnych, tylko końcowe. • Książka była ciekawa, chociaż dość trudna. Nie do końca mogłam zrozumieć niektóre wtręty, ale ogólnie czytało się dobrze. • Polecam tym, którzy chcą spróbować poćwiczyć ze swoją intuicją. Na pewno dowiecie się z tej książki wielu ciekawych rzeczy. Może uda się wam wzmocnić jej działanie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo