• Tata Oli jest jak duże dziecko. W ogólności jest bardzo dobrym ojcem, ale zdarza mu się stroić jakieś głupie żarty, które chwilami śmieszą wyłącznie jego samego. On jednak nic sobie z tego nie robi, do momentu, w którym to Ola przejmuje pałeczkę. Wówczas w sposób niemalże „łopatologiczny” pokazuje swemu rodzicowi, jak mocno można wstydzić się za swoje własne dziecko. W inny sposób nie udało się wcześniej Oli dotrzeć do swego taty. Próbowała mu wytłumaczyć, że swoim poczuciem humoru czasami stawia ją w niezręcznej sytuacji, ale to nie skutkowało. Okazało się, że tata jest stuprocentowym facetem, który niczego nie ma zamiaru się domyślać. Był zatem zmuszony, dzięki Oli doświadczyć żenującego wstydu na własnej skórze, aby zrozumieć wcześniejsze niezadowolenie córki z jego postawy. Grunt, że sposób ten poskutkował. Hi… • Książka o „Obciachowych pomysłach taty Oli” jest pełna dobrego humoru, choć nie powiem jest w niej też sporo wstawek mało edukacyjnych dla dzieci. Trzeba być czujnym. Dodatkowo swoje robią ilustracje, które prezentują najrozmaitsze wygłupy bohaterów. Postać Edka w każdej z części jest wprost rozbrajająca. Pod względem rozrywki, zabawy i dowcipu jest zatem super, natomiast walorów edukacyjnych bym się w niej wielkich raczej nie doszukiwała.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo