• książek Michała Rusinka nie trzeba polecać. Trzeba je czytać.
  • Po Pypciach na języku i Niedorajdzie wybitny lite­ratu­rozn­awca­ proponuje czytelnikom wycieczkę w kolejne „egzotyczne” rejony polszczyzny – tym razem celem stają się teksty popularnych piosenek. Omawianej przez Michała Rusinka literatury nie znajdziemy w książkach, tomikach wierszy czy podręcznikach, ale towarzyszy nam w codziennym życiu niemal na każdym kroku – w samochodzie, na festynie, na plaży i podczas wesela. Rzadko przy tym zastanawiamy się nad głębszym sensem czy metaforycznym znaczeniem słyszanych utworów. Michał Rusinek robi to za nas… byśmy my już nie musieli. Z dowcipem (podszytym szczyptą sarkazmu) interpretuje największe hity disco-polowe i hip-hopowe oraz kilka mniej znanych dzieł, stanowiących przykład niezwykle kreatywnego użycia polszczyzny. Czy piosenka „Przez twe oczy zielone” może być wzruszającym wyznaniem oddania człowieka wobec psa? Kto rzeczywiście jest szalony w utworze „Jesteś szalona”? Co mówią o życiu piosenki z seriali? O czym charczą heavymetalowcy? Lektura felietonów Michała Rusinka może odświeżyć nasze spojrzenie na muzykę popularną. Niewykluczone, że uczyni to przy wtórze wybuchów śmiechu.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo