• Losy Bianki i Jamesa miałam okazję poznać w trakcie lektury serii "W przestworzach". Trylogia w moim odczuciu miała lepsze i gorsze momenty jednak ogólnie oceniałam pozytywnie. Dlatego też bardzo byłam ciekawa kontynuacji ich historii, którą autorka zawarła w książce "Pan przystojny". • Niestety, ale mocno się zawiodłam. Ta powieść to całkowity duplikat tomu pierwszego, z tą różnicą, że pisany oczami Jamesa. Zabieg mocno inspirowany znaną nam serią książek. Ta część praktycznie niczego nie wniosła do całokształtu tej serii. Nie wytłumaczyła wielu ciekawostek, które chciałam poznać. Nie dała nowego światła na zachowanie Jamesa, bo moim zdaniem jak był przedstawiony w poprzednich częściach, tak tutaj pozostał całkowicie sobą. Jedyną nowością był chyba drugi rozdział lub pierwszy, w którym autorka wróciła do wydarzeń z ostatniej części oraz epilog, który zawierał konkretne fakty, które zdecydowanie jako czytelnik chciałam poznać, a mianowicie dalsze losy naszych bohaterów po latach, a szkoda, że tak się to potoczyło, bo myślę, że w życiu tej pary można było jeszcze sporo namieszać, a nie zostało to wykorzystane. Ta pozycja to całkowite powtórzenie wszystkich znanych nam już sytuacji, powtórzenie wydarzeń i wspomniane najmocniejsze sceny z poprzednich części. Trudno mi opisywać tę książkę, bo musiałabym skopiować moje poprzednie opinie i wstawić tutaj jedną długą, a tego nie chcę robić. Dlatego, jeśli bardzo mocno pokochałaś/pokochałeś losy Bianki i Jamesa oraz trudno Ci się z nimi rozstać, to ta książka pozwoli Ci przeżyć ich romans od nowa, jeśli jednak zakończenie tomu trzeciego Cię satysfakcjonuje to "Pana przystojnego" możesz odpuścić. • Książka miała szansę na wzbicie się ponad wszystkie części, bo postać Jamesa Cavendisha była mocno intrygująca, jednak autorka nie wykorzystała tej szansy i tworząc "Pana przystojnego" skupiła się tylko i wyłącznie na wydarzeniach z poprzednich tomów. Mnie ta książka nie porwała i jeśli masz na oku inne, ciekawsze książki, to zdecydowanie wybierz inną lekturę.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo