• Wśród twórców współczesnej literatury grozy coraz częściej pojawiają się pisarze oryginalni, którzy starają się powiedzieć w swojej prozie coś nowego i świeżego, zamiast bazować na ogranych schematach i odcinać kupony ze sprawdzonych patentów. Jednym z tego typu pisarzy jest Grady Hendrix – amerykański autor, który dorobił się już statusu jednego z najciekawszych autorów horroru XXI wieku. Popularność w Polsce przyniosła mu powieść „Moja przyjaciółka opętana”. Tytuł dość dobrze streszcza fabułę; końcówka lat 80., dwie przyjaciółki, a jedna z nich zostaje opętana. Brzmi banalnie? Być może, ale nie spodziewajcie się po tej książce rozwleczonego i nudnego recyklingu starych i oklepanych motywów! Przede wszystkim na uwagę zasługują znakomite rysy psychologiczne głównych bohaterek, dzięki którym autentycznie sympatyzujemy z opisywanymi postaciami. Szczególne słowa uznania należą się też autorowi za świetne oddanie realiów 1988 roku, dzięki czemu książka wpisuje się we wciąż aktualny trend reprezentowany przez produkcje pokroju „Stranger Things” (nawiązywać do tego serialu ma font okładkowy), a także za wywołujący ciarki opis coraz głębszego osuwania się Gretchen w szaleństwo spowodowane opętaniem. Jakościowy horror idzie tu pod rękę z powieścią młodzieżową. Świetna literatura!
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo