• „Czarownica” lekka i przyjemna lektura. Porusza wątki magi oraz mocy paranormalnych. Ubrana w humor i miłość. Czyżby to był przepis na sukces według autorki? Bardzo możliwe. Bohaterowie zapadają w pamięć. Nie wszystkich polubiłam. Zdecydowanie nie. Jednak o wszystkich będę długo pamiętać. Dlaczego? Są bardzo wyraziści. Cała historia jest niezwykłą zabawą dla czytelnika. Strach, radość, zdenerwowanie, niecierpliwość, szacunek do niektórych postaci. To tylko niektóre z uczuć, które towarzyszą na każdej stronie. Sonia jest kobietą z krwi i kości. Roztrzepana, energiczna, troche szalona (pozytywnie), kochająca ponad wszystko swoją ciocię Hale. Właśnie taka kobieta spotyka bardzo stonowanego mężczyzne. Archeolog jest kompletnym przeciwieństwem. Zawsze punktualny, skupiony, dążący do celu. Pierwotnie dziennikarka ma przeprowadzić z nim tylko wywiad. Jednak los chce inaczej. Życiorysy dwojga ludzi łączą się bardziej niż byli w stanie przewidzieć. Bardziej niż ktokolwiek mógł się spodziewać. Więcej jednak wam nie zdradzę :) jak potoczyły się losy bohaterów oraz co dokładnie ich połączyło musicie sprawdzić sami. • Nie zabrakło również nagłych zmian. Niesamowitych wydarzeń. Chwil gdy okazuje się, że zaufanie zostało źle ulokowane. Po lekturze natomiast nie brakuje myśli „Może magia naprawdę istnieje?” „Może Czarownice są wśród nas?” „Może wiatr przenosi głosy?”. • Książki cały czas trzyma w napięciu. Mimo wszystko daje dobrą zabawe. Można się odprężyć. Mamy lato. Czy warto zabrać ją na wakacje? Tak. Zdecydowanie. „Czarownica” jest lekturą na każdą okazję. • Anna Litwinek potrafi zaciekawić czytelnika każdym zdaniem. Niezależnie od tego o czym pisze, jest to fascynujące. Należy zaznaczyć, że to DEBIUT autorki! • Polecam! • Moja ocena: ***** • Skala ocen: * nie polecam ** nie moja bajka *** daje radę **** dobra ***** bardzo dobra ****** lotta poleca • www.lottaczyta.blox.pl
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo