• ​Po raz kolejny Beata Majewska mnie zaskoczyła. Autorka stworzyła historię tak nierzeczywistą, że czyta się ją jak bajkę i to rzeczywiście bajkę o Kopciuszku, Julia mieszka z matką, a przybrany ojciec odbywa karę więzienia za znęcanie się fizyczne i psychiczne nad kobietą. I pewnie ich życie, choć nie usłane różami toczyłoby się utartym torem, gdyby nie informacja, że za kilka miesięcy mężczyzna ma opuścić mury więzienia. • Julia wraz z przyjaciółkami jest na wakacjach w Monako. To właśnie tutaj spacerując po centrum miasta spotyka mężczyznę, który składa jej niecodzienną propozycję, Jeśli ją przyjmie życie Juli i jej matki odmieni się o 180 stopni, a jeśli odrzuci to pewnie będzie sobie ​pluć w brodę do końca życia. Julia ma zostać surogatką . Co zrobi Julia czy zdecyduje się na bycie zastępczą matka czy odrzuci tę niemoralną propozycję już na starcie. Co zwycięży zdrowy rozsądek czy rozterki moralne? To nie jest zła książka, widać że pani Beata lubi pisać i robi to dobrze, nie boi się podejmować tematów tabu, które są nie tylko trudne, ale i kontrowersyjne. To powieść, która zmusza do refleksji, ale niestety nie skradła mojego serca.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo