• Akademia wampirów to pierwszy tom cykl „Akademia wampirów pani Richelle Mead. Sięgnęłam do książki tylko dzięki innej serii pani Mead, a mianowicie dzięki „Melancholii sukuba”. Ogromnie spodobał mi się styl autorki jak i również jej pomysłowość, więc pomyślałam czemu by nie sięgnąć po coś innego jej autorstwa. Cały cykl składa się z sześciu tomów wartych przeczytania. • Cykl opowiada generalnie o różnych rodzajach wampirów: Mojrach, Dampirach, Strzygach. Jednak głównymi bohaterami, a w zasadzie bohaterką jest Rose. Szalona inteligentna, bystra, pomysłowa, odważna, nieustraszona dampirka, która za wszelką cenę chroni swoją przyjaciółkę Lisę, mojra, ostatnią z rodu Dragomirów. Pierwszy tom zaczyna się od chwili gdzie Rose wraz z Lisą uciekają przed strażnikami Akademii – niestety zostają złapane przez Dymitra i jego oddział. Na miejscu dziewczyny musza zmierzyć się z plotkami i pomówieniami ze strony nauczycieli i rówieśników. Gdy dziewczyny są w szkole dowiadujemy się, że każdy Moroj posiada swoją moc pochodzącą od jednego z czterech żywiołów. Natomiast Lissie ma moc ducha, ale nikt nie wierzy, że jest ona prawdziwa. I to właśnie przez tą moc Lisa jest w ogromnym niebezpieczeństwie. Rose od początku pokazuje swoimi czynami jak bardzo Lisa jest dla niej ważna i jak wiele może zrobić aby zapewnić jej bezpieczeństwo. Oprócz wątku głównego, prowadzony jest również wątek poboczny, a mianowicie wątek miłosny. Rose zakochuje się w starszym od siebie, 24 letnim Dymitrze… Jednak ta miłość jest zakazana, gdyż Dymitr jest opiekunem i nauczycielem Rose… • Poboczni bohaterowie tak samo jak główni są bardzo barwnymi postaciami. Każda jest inna od drugiej. Są zabawni, inteligentni, odważni, pomocni, nie posiadają uprzedzeń, a zarazem są wierni sobie i swoim przyjaciołom. Oczywiście nie może zabraknąć bohaterów negatywnych, ale o nich się jeszcze przekonacie sami… • Autorka od samego początku do końca trzyma nas w napięciu i zaskakuje. W zasadzie nie można przewidzieć co się wydarzy, co znowu wymyślą. Język jest prosty, przyjemny do czytania. Akcja w gruncie rzeczy rozgrywa się szybko tak abyśmy się nie nudzili jednak nie jest ona aż tak szybka abyśmy nie mogli połapać się co, gdzie i jak. Czasami rzucałam książką w kąt, gdyż tak strasznie denerwował mnie przebieg zdarzeń jednak po chwili biegłam wręcz po nią, bo nie mogła się doczekać co się stanie dalej. Muszę wam również wspomnieć, że wielkim zaskoczeniem dla mnie było to iż wampiry mogą mieć dzieci i dojrzewają, jak i starzeją się jak normalni ludzie. Dla mnie to było zaskoczenie, no bo cóż raczej nie przedstawia siew ten sposób wampirów i ich „społeczności”. • Książka jest w pewien sposób dla nas taką radą życiową: " Nie zawsze każdy jest taki dobry i uczciwy jak się wydaję na początku". Również pokazuje nam, że nawet rodzinie nie można zawsze wierzyć. • • *Podział wampirów: • 1. Moroje - wampiry czystej krwi, członkowie rodzin królewskich (rodzin królewskich jest 12). Posiadają one moce 4 żywiołów każdy panuje nad jednym, ale w książce odkrywają 5 żywioł tzw. Ducha i między innymi Lissa jest jego posiadaczką. • 2. Dampiry - w ich żyłach płynie krew ludzi i wampirów • 3. Strzygi - Dampiry lub Moroje, które wypiły krew swoich braci (mojrów, dampirów czy ludzi) powodując ich śmierć.
  • Chciałabym zarezerwować tą książkę.
    -4 nie na temat
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo