• Po prawie dwóch latach przerwy powrócił do nas Witkacy. „Szamańskie tango” to drugi tom trylogii bazującej na świecie stworzonym w „Heksalogii o Wiedźmie”, a opowiadającym o policjancie-szamanie, który pilnuje porządku na ulicach Torunia, czyszcząc go z niegrzecznych duchów. A w międzyczasie stara się rozgryźć ojcostwo, bowiem niespodziewanie ostatnio został tatą nastolatki. :P Aneta Jadowska jak zwykle śpiewająco radzi sobie z prezentacją zarówno historii, jak i postaci. Jest ciekawie, wciągająco, czyta się błyskawicznie dzięki lekkiemu i przyjemnemu stylowi oraz dużemu poczuciu humoru, które sprawia, że powieść jest świetną porcja rozrywki. Bohaterowie są żywi, inteligentni i dowcipni, dzięki czemu szybko zyskują sobie sympatię, a czytelnikowi trudno się oderwać. Drugi tom trylogii trzyma poziom poprzednika, sprawił również, że nie mogę się doczekać następnych przygód Witkaca, na które – mam nadzieję – przyjdzie nam czekać nieco krócej niż na „Szamańskie tango”, które serdecznie polecam. :)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo