• Książka uhonorowana NAGRODĄ LITERACKĄ UNII EUROPEJSKIEJ 2015. • Akcja tej powieści rozgrywa się w roku 2011 w Berlinie, choć niektóre jej wątki zataczają nieco rozleglejsze kręgi. W pewnej berlińskiej kamienicy dotychczas zamieszkanej wyłącznie przez Romów policja odnajduje zmasakrowane zwłoki niejakiego Franka Derbacha – niemieckiego urzędnika zajmującego się sprawami związanymi z tzw. Aktami Stasi. W tym samym momencie w Sofii w niewyjaśnionych okolicznościach ginie Gerhard Samuel. Dziennikarz oraz fotoreporter, który na własną rękę starał się rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci swego znajomego Boszewskiego. W przypadku obu tych śmierci dochodzenia prowadzą zarówno Policja Federalna, jak i służby specjalne. Czy aby rzeczywiście tak jest? Z czasem okazuje się, że ich zasadnicza rola w prowadzeniu śledztwa polega na zatuszowaniu pewnych istotnych dla niej faktów oraz pozbyciu się niewygodnych świadków. Odsunięci zostają od niej najskuteczniejsi inspektorzy tacy jak Kowalski, który mimo tego prowadzi własne dochodzenie wraz z pasierbicą Gerharda, dziennikarką telewizyjną Dagmarą Bosch. Oboje odkrywają, że Derbach oraz Samuel zbierali materiały dotyczące jednego z najbardziej znamienitych polityków zjednoczonych Niemiec. Natomiast śledztwo prowadzone przez policję wskazuje na to, że polityk ten od dłuższego czasu zdaje się być szantażowany. W rezultacie okazuje się, że szantażystami Schlangenbergera oraz bezwzględnymi oprawcami są Ci sami bliscy mu ludzie. • Powieść Magdaleny Parys trudno jest jednoznacznie określić. Nie jest to tylko zwykły kryminał, ani też powieść obyczajowa. Zawiera mnóstwo wątków dotyczących NRD, upadku muru berlińskiego, polskiej Solidarności, formowania się ładu we współczesnej Europie itd. Prócz tego autorka w sposób dość szczegółowy nakreśliła w niej sylwetki poszczególnych bohaterów, co niekoniecznie miało znaczący wpływ na zrozumienie ogólnego sensu tej jakby nie było fikcyjnej opowieści. Plusem dla tej książki jest to, że została napisana w bardzo dobrym stylu literackim. Nie jest to jednak literatura dla zwykłego konesera kryminału czy sensacji. To książka napisana z ogromną wyobraźnią. Serdecznie polecam ;)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo