• "Błąd w zeznaniach" to jeden bardziej interesujących thrillerów psyc­holo­gicz­nych­ jakie ostatnio czytałam. Główna zasługa w tym świetnych portretów psyc­holo­gicz­nych­ postaci przedstawionych w powieści. Każda z nich dźwiga wielki bagaż doświadczeń oraz przeszłości, która ciągnie się za nimi i nie pozwala o sobie zapomnieć. Praktycznie każdy z bohaterów ma jakieś tajemnice, kłamiąc przy tym i oszukując. • Ciekawie poprowadzona jest narracja. W powieści mamy dwóch narratorów. Pierwszym jest Niki, która wprowadza nas w swój świat zbudowany na oszustwach i kłamstwach. Doprowadza swoje życie do takiego momentu, że żyje w ciągłym napięciu i strachu, że jej wszystkie kłamstwa i sekrety ujrzą światło dziennie. • Drugi narrator, ten wszechwiedzący, opowiada nam o śledztwie prowadzonym przez policjantów, którzy bardziej krążą po omacku, szukając jakiegoś punktu zaczepienia, by móc złapać sprawcę, a na początku poza na niewiele pomocnymi zeznaniami Niki nie mają nic. To błądzenie we mgle przez policję zdecydowanie sprawia, że są bardziej przyziemni, ludzcy i przez to wiarygodni. • Fabuła wciąga, tym bardziej, że autorka nie odkrywa od razu wszyskich kart, powoli odkrywa sekret za sekretem, tajemnicę za tajemnicą, a wierzcie mi, że jest ich sporo. Pisarka ma niezwykłą umiejętność wpuszczania czytelnika w maliny, wodzi czytelnika za nos, coraz bardziej pobudzając ciekawość oraz powodując, że ciężko oderwać się od lektury, co jakiś czas otwierać oczy ze zdumienia nad pomysłowością autorki. Czyta się szybko i przyjemnie. • Jeśli lubicie nieoczywiste i hipnotyzujące powieści, bardzo dobrze skonstruowane zagadki kryminalne, nie zawiedziecie się. Polecam "Błąd w zeznaniach".
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo