• "Szybki kryminał", bez ozdobników. Bezimienny spłaca dług Czarnemu w miejscowości Wilki. Dobra lektura w pociągu czy autobusie 😉👍
  • Świetnie się czyta
  • Intrygujące, dobrze się czytało.
  • Wciągająca, dobrze się czyta
  • To jedno z milszych zaskoczeń roku – choć jak wiadomo nie jest niespodzianką, że twórczość Chmielarza jest w moich topach, to po „Prostej Sprawie” nie do końca byłam fanką serii z Bezimiennym. „Dług honorowy” czyli druga książka z cyklu odczarowała jednak mój sceptycyzm. Jest tu logika, dobrze zaplanowana zagadka, wciągająca akcja, motyw zbiorowych zamachów który lubię w książkach i przede wszystkim klimat autora. Widać, że tutaj, w porównaniu z „Prostą Sprawą” pan Chmielarz miał czas żeby wszystko przemyśleć i zaplanować, co przekłada się na wartką akcję i brak chaosu. Oczywiście, osoby, którym w pierwszej części nie podobał się niezniszczalny bohater rodem z kina akcji wciąż będą niepocieszone, jednak mnie totalnie nie przeszkadza taka kreacja bohatera. W końcu ciamajdo-cwaniaka mieliśmy już w postaci Dawida Wolskiego w cyklu gliwickim, więc czemu nie mamy teraz pooglądać losów kogoś, kto prześlizgnie się gładko nawet przez największą burzę strzelanin i bijatyk? 😉 9/10, a co tam! Nawet 9,5 bo bawiłam się przednio! • Fabuła: Tym razem Bezimienny postanawia spłacić dług zaciągnięty u Czarnego w poprzedniej części. Wyjeżdża więc do małej i zapomnianej nawet przez turystów miejscowości Wilki. Tam, na prośbę Roma ma znaleźć prawdziwego zabójcę dziewczyny, której zmasakrowane ciało niedawno odnaleziono w niedopalonej łodzi. Domniemany morderca siedzi już w areszcie, lecz coś mówi naszemu bohaterowi, że sprawa nie jest do końca taka prosta, a za tą historią kryje się wiele tajemnic okolicznych mieszkańców. • 9/10
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo