• To moja pierwsza książka Szczygła, aż wstyd się przyznać. Ale na pewno nie ostatnia. Ale to nie tak, że nie „znam” Pana Mariusza. Bardzo lubię go słuchać. Czytając te reportaże tak naprawdę słyszałam jego charakterystyczny głos. Wydaje mi się, że jemu łatwo jest być reporterem. To jest taki koleś , którego łatwo się lubi. W jego opowieściach nie ma pretensjonalności. Jest prawdziwy, empatyczny, inteligentny, otwarty i słuchający. Stąd pewnie tak dobrze pisze reportaże. • Tutaj te historie znanych i nieznanych Czechów są genialne. Zresztą zawsze miałam wrażenie, że Szczygieł wie więcej o Czechach niż oni sami :) • Sama jestem tuż po biografii Stalina i siła jaką potrzebował człowiek żeby przeżyć ten ustrój graniczyła niejednokrotnie z upadkiem w chorobę psychiczną, uzależnienie a i często pozbawiała życia. • Historie wszystkich tych osób w reportażu są inne aczkolwiek łączy je czas i koszmar zetknięcia się z wojną i systemem totalitarnym. Autor włożył bardzo dużo pracy na przestrzeni lat by dokopać się do wielu archiwów. Stąd też wznowienie wydania, uzupełnione o dodatkowe informacje. My o Czechach nie wiemy za wiele choć są naszymi sąsiadami. Z reguły naśmiewamy się tylko z języka lub, uległości wobec Hitlera i knedliczków. Ta lektura, poprzez niesamowicie ciekawe opowieści z życia poszczególnych osób, trochę nam tych południowych sąsiadów przybliża. • Wysyłam laskę nebeską do autora za tę książkę.
  • Książka Mariusza Szczygła opowiada o powojennych Czechach. Czechach w okresie grozy, piętnowania i niszczenia człowieka, z niejednokrotnie absurdalnego powodu. Informacje zawarte w książce poprzedzone były wielomiesięcznymi badaniami, wywiadami, zbieraniem materiałów. To co odróżnia reportaże pana Szczygła od większości tego typu publikacji, to przezabawne, a jednocześnie porażające trafnością puenty autora. A przy takim temacie, to prawdziwy majstersztyk dziennikarstwa. • Kamila Sośnicka
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo