• To książka, która wzbudziła wiele kontrowersji i skrajnych opinii. Od zachwytów po zarzuty o szkodliwość i nienawiść do mężczyzn. Uważam jednak, że o ile podejdziemy do niej z dystansem, pominiemy kilka zbyt subiektywnych wtrąceń samej autorki i nie będziemy słuchać jej w audiobooku, gdzie mam wrażenie ton lektorki jest dosyć zbyt „narzucający”, to jest to kawał dobrej i wszystkim nam potrzebnej literatury popularno-naukowej. • Biorąc się za tę książkę na pewno trzeba mieć na uwadze dużą ilość przytaczanych statystyk i przykładów gdzie kobiety zawsze są w gorszym położeniu. Te dwie rzeczy mogą odstraszyć tych, którym ta pozycja może wydać się monotonna i powtarzalna. Jednak zamysłem autorki było wstrząsnąć czytelnikiem i nakłonić go do myślenia o tym, o czym na codzień zapominamy, biorąc obecny stan rzeczy za niepodważalny pewnik. Z drugiej strony myślę, że gdyby ta książka została napisana na temat jakiejkolwiek innej grupy społecznej takiej jak mniejszości narodowe/ etniczne/ seksualne itp to wydźwięk mógłby się wydawać podobny (poczucie atakowania innych, położenia się w gorszej sytuacji itp), ale czy to źle? Może zamiast odbierać to jako nawoływanie do nienawiści powinnismy zastanowić się czy nie jest to po prostu niemoc wobec smutnej rzeczywistości i czas zacząć ją zauważać. • By wyrobić sobie własne zdanie zachęcam wszystkich do zapoznania się z lekturą, która według mnie jest bardzo potrzebna i mi samej otworzyła oczy na rzeczy, których jako kobieta nawet nie zauważałam. • Dlatego też zamiast szukać „ale”, zacznijmy pracować nie na to, by innym było źle bo my mamy gorzej, ale na to, by wszyscy, niezależnie od płci, wyznania i pochodzenia byli równi. • ⭐️9/10
  • Te feministki to przesadzają, przecież już mamy równość płci, nie? Zawał u kobiety często daje inne objawy niż u mężczyzny, ale nie jest to wiedza powszechna ani w środowisku medycznym (co przecież może mieć tragiczne skutki), ani wśród przeciętnego człowieka, bo wszelkie kampanie uświadamiające oraz szkolenia opierają się na przestarzałej wiedzy. Takich przykładów są w tej książce setki. Warto przeczytać.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo