• Aby nie psuć innym przyjemności odkrywania (ja miałam ogromną) napiszę po prostu - świetna książka! Trzyma w napięciu do ostatniej strony... a nawet dłużej. Wygląda na to, że szybko nie rozstaniemy się z komisarzem Forstem i historia rozciągnie się na kolejne części. Czekam z niec­ierp­liwo­ścią­ i mam nadzieję, że płodny umysł Remigiusza Mroza nie będzie mnie długo trzymał w napięciu. Z czystym sumieniem polecam!
    +2 trafna
  • Seria z komisarzem Forstem jest świetna. Działania bohatera są niestereotypowe, więc akcja jest niep­rzew­idyw­alna­.
  • Jak to u Mroza dobrze się czyta ale jak wszystkie jego książki za bardzo do siebie podobne.
  • Czwarta cześć przygód Forsta wydaje się napisana trochę na siłę i z falą popularności trzech pierwszych części. Mimo to czyta się ciekawie
  • Ktoś popełnia morderstwa w podobny sposób jak Bestia z Giewontu. Jednak Wiktor Frost tym razem pakuje się w kłopoty głębiej niż zwykle, co kończy się dla niego bardzo źle.
  • Trylogia z Forstem, która potem stała się tetralogią, a biorąc pod uwagę zakończenie tomu czwartego możemy spodziewać się jeszcze co najmniej tomu piątego. • Jeżeli w poprzednich częściach przy­łapy­wali­ście­ się na myślach typu "no, w tej książce brakuje jeszcze ***", to w te trzy gwiazdki śmiało możecie sobie włożyć co chcecie i znajdziecie to tutaj. Mróz ma tendencję do taniej sensacji. Ładuje w swoje powieści wszystkie elementy znane z amerykańskich filmów akcji i już nawet nie dba o rozwój swoich bohaterów, których z tomu na tom lubi się coraz mniej i których autor świadomie degraduje tworząc ich postaciami tak bardzo antypatycznymi, że aż szok! • Po ten tom sięgnęłam z czystej ciekawości. Żeby zobaczyć, co jeszcze można napisać po zakończeniu, które było naprawdę zaskakujące i mogło się podobać. Tą książką Mróz jednak kompletnie zabił aurę tajemnicę, którą mieliśmy w tomach poprzednich. Okej, zakończenie jakoś do tego jeszcze nawiązuje, ale cała reszta - klops. • Polecam tylko wiernym fanom Mroza. Bardzo oddanym fanom.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo