• Warcholstwo. Prawdziwa historia polskiej szlachty • Autor: Kamil Janicki • Moja ocena: 9/10 • „Warcholstwo” to bardzo dobra i wciągająca książka Kamila Janickiego, moim zdaniem znacznie ciekawsza i pełniejsza niż jego wcześniejsza „Pańszczyzna”. Autor przedstawia szeroki obraz polskiej szlachty – jej zwyczajów, mentalności, ambicji, ale też słabości, które z biegiem stuleci przyczyniły się do upadku Rzec­zypo­spol­itej­. Janicki pokazuje, jak lekkomyślność, prywatne interesy i brak odpo­wied­zial­nośc­i elit prowadziły do stopniowej erozji państwa, a w konsekwencji – do rozbiorów. Trudno nie zgodzić się z tą diagnozą. • Książka została wydana bardzo estetycznie – twarda oprawa, liczne ilustracje i grafiki historyczne stanowią doskonałe uzupełnienie treści. Język publikacji jest przystępny, żywy i dobrze wyważony – autor potrafi łączyć historyczny kontekst z publicystyczną lekkością, dzięki czemu czyta się ją z prawdziwą przyjemnością, nawet mimo poważnego tematu. • Trzeba jednak zauważyć, że książka sprawia wrażenie pisanej pod tezę – Janicki konsekwentnie prowadzi swoją narrację, czasami kosztem pełnej obiektywności. Mimo to trudno mu odmówić rzetelności i umiejętności popularyzowania historii w sposób interesujący i przystępny. W końcu jest to publikacja popu­larn­onau­kowa­, a nie akademicki podręcznik. • Podsumowując – „Warcholstwo” to wartościowa, błyskotliwie napisana książka, która pozwala spojrzeć na historię polskiej szlachty z nowej, często krytycznej, ale potrzebnej perspektywy. Janicki potrafi łączyć fakty z narracją, a jego styl sprawia, że lektura nie nuży, lecz inspiruje do refleksji nad polską przeszłością i jej długofalowymi skutkami. • Zdecydowanie warto przeczytać. • ** 23:19 * 06.10.2025 * 90/2025 *
  • Bardzo dobra lektura. Choć początek nieco "kulał", autor szybko się rozkręcił i przeprowadził mnie przez kawał zasadniczo niei­nter­esuj­ąceg­o mnie zagadnienia bardzo sprawnie i umiejętnie. Wciągnęło mnie, nie powiem.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo