• „Sen o Jerozolimie” to prozatorski zapis relacji autora z pielgrzymki do Ziemi Świętej. To było jego marzenie. Odwlekał tą podróż w czasie. Z obawy? Przed czym? Teraz stała się faktem za sprawą pewnego impulsu, którym było zaproszenie od najwyższego zwierzchnika w Kościele – Papieża Franciszka. Są osoby, którym się nigdy nie odmawia. Dlatego autor wyruszył w drogę. W drogę trudną, ale też pełną uniesień. W drogę przywołującą sceny z najstarszej historii świata – Biblii i Ewangelii. Drogę pełną symboli, tajemnic, cudów. Podczas swej wędrówki Schmitt doświadcza swego rodzaju objawienia, walcząc jednocześnie z własnymi ograniczeniami. Odwiedza Betlejem, Nazaret, górę Tabor, Jerozolimę. To tutaj wszystko ma swój początek. To tu ma swój początek wiara, która stawia nam wyzwania. Dlatego autor podczas tej niezwykłej podróży doznaje duchowego przebudzenia. Opowiada o swoich wcześniejszych słabościach, niechęci, ateizmie. Podróż do kolebki chrześcijaństwa spowodowała zmianę w jego punkcie widzenia i pojmowania biblijnej historii i euch­arys­tycz­nego­ przesłania. Pielgrzymka ta przepełniona różnego rodzaju refleksjami sprawiła, że stał się człowiekiem odmienionym. Stał się człowiekiem wiary. • Książka napisana przez Schmitta ma charakter relacji z podróży, w której w sposób wręcz namacalny skonstruowane zostały opisy odwiedzanych miast, miejsc. Relacja ta sprzężona z przekazami z Pisma Świętego sprawia, że jest ona niepowtarzalna, jedyna w swoim rodzaju, niezapomniana. Dla czytelnika jest czymś więcej niż opisem zwykłej wędrówki do miejsca, do którego pielgrzymują miliony ludzi i to niekoniecznie osób wierzących. Jest doskonałą podpowiedzią, jak należy się do takiej pielgrzymki przygotować, by poczuć w swym wnętrzu ducha Ewangelii. Interesująca relacja. Polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo