• Czy istnieje miłość, która niszczy, dusi, doprowadza do choroby? Czy troska o kogoś, mimo najszczerszych intencji, może przerodzić się w relację pan – niewolnik albo żywiciel – pasożyt? Na te i podobne pytania podczas kwietniowego spotkania próbowały odpowiedzieć członkinie DDK „Skorosze” w kontekście książki Filipa Zawady „Weź z nią zatańcz”. • Bohater powieści to 45-letni bezrobotny mężczyzna będący na utrzymaniu ukochanej mamci – emerytki. Trudno jednoznacznie winić tylko jedną ze stron za zaistniałą sytuację. Mamy tu nadopiekuńczą matkę, która za cel postawiła sobie takie wychowanie syna, by ten nigdy jej nie opuścił i podał w potrzebie przysłowiową szklankę wody. Z kolei syn bez protestu godzi się z rolą pasożyta żyjącego na koszt rodzicielki, który w dodatku tak kocha mamcię, że nie potrzebuje żony. • Nie brakuje w powieści również odniesień do mitu o Edypie potw­ierd­zają­cych­ aktualność i uniwersalność jego przesłania także w naszych czasach. Zawada w jednym z wywiadów zwraca uwagę na fatalną kondycję współczesnego mężczyzny, któremu brakuje właściwych wzorców męskości (dorosły bohater szuka takich wzorców w powieści o Indianach dla młodzieży!). Czy zgodzimy się z autorem? Zapraszamy do lektury.mp
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo