• [Link] • Jest to zbiór przeróżnych opowiadań, których głównym motywem jest śmierć. Niektóre z nich są realistyczne, do innych wkrada się świat nierzeczywisty. Zdecydowanie nie jest to lekka lektura, która ma sprawić, że się odprężymy i odpoczniemy po ciężkim dniu pracy. Opowiadania są pisane w sposób specyficzny, co nie każdemu może się spodobać i jak to zwykle bywa, jedne są ciekawsze, inne mniej. Osobiście, raczej nie sięgnę już po dzieła tego autora.
  • Podobała mi się. Zgadzam się z przedmówcami w tym, że kilka z tych opowiadań mogłoby być częścią jego powieści. Ballada o panience - jednym z pobocznych wątków Króla, Ballada o Jakubie Bieli - blisko jej do Dracha (mojego ukochanego), Tak jest dobrze - miejscem akcji przypomniała mi Zimne wybrzeże. Zwłaszcza to ostatnie opowiadanie zostało mi w głowie najdłużej. Dla mnie to cudownie, że ktoś tak jednym tchem potrafi opowiadać tak rożne, niczym nie związane historie. Myśli, słowa w tych opowiadaniach płyną jak wartki strumień. Człowiek by pomyślał, że nic po sobie nie zostawią, tak biegną, a jednak nie - zostają wyżłobienia w pamięci, już na zawsze.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo