• Historia 30-paroletniej mamy dwójki dzieci, która standardowe obowiązki domowe stara się pogodzić z zadaniami zawodowymi. Kate zarządza funduszami inwestycyjnymi w jednej z londyńskich korporacji jednocześnie pragnąc udowodnić swojemu otoczeniu, że jest w stanie sprostać wszystkim oczekiwaniom jakie mają wobec niej bliscy. A sprawa nie jest łatwa. Dzieci, mąż, teściowie, własna matka i ojciec, znajome mamy (najczęściej niepracujące)- określane mianem mamafii- wszyscy czegoś od niej oczekują i mierzą, każdy swoją miarą. • Książka porównywana jest do "Dziennika Bridget Jones" i moim zdaniem faktycznie utrzymana jest w podobnym klimacie. • Według mnie trochę za dużo w niej stereotypów- wiecznie osądzająca, niezadowolona teściowa; szef, który powtarza ciągle "do roboty i żeby mi furczało"; znajome mamy będące perfekcyjnymi paniami domu podczas gdy główna bohaterka cierpi na wieczny niedoczas i happyend gdy rzuca pracę, i razem z rodziną przenosi się z miasta do malowniczego domku na wsi by tam być szczęśliwą i spełnioną. • Jednak pomimo tego czyta się ją bardzo przyjemnie i miło spędziłam z nią kilka wieczorów. • Jeśli szukacie odprężającej, nieco zabawnej lektury polecam tę pozycję.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo