• Fascynująca historia pary artystów • Sztuka, miłość i nienawiść – o Katarzynie Kobro i Władysławie Strzemińskim – w tych trzech słowach Nika Strzemińska zawarła wszystko. Byłam już po lekturze Kobro M. Czyńskiej, ale z ogromną ciekawością sięgnęłam po książkę, którą napisała córka tej uzdolnionej pary. Kobro i Strzemiński fascynują mnie od jakiegoś czasu, oglądam ich twórczość na wystawach, byłam na Powidokach, ostatnim filmie Andrzeja Wajdy, a nawet szukając ich śladów odwiedziłam Łódź. Pani Nika już nie żyje, zmarła w 2001 r., ale pozostawiła coś bardzo cennego – wspomnienia z lat dziecinnych spędzonych z rodzicami. Awangardowa rzeźbiarka Katarzyna Kobro- Strzemińska zmarła w 1951 r. w wieku zaledwie 53 lat, ojciec – malarz i teoretyk sztuki Władysław Strzemiński w wieku 59 lat. Strzemińscy należeli do grona największych awangardowych artystów XX wieku. Dzisiaj są doceniani, ale nie zawsze tak było. Połączyła ich wielka miłość, która z czasem przeistoczyła się w nienawiść, a ta zamieniła ich życie w piekło. Poznali się, gdy Katarzyna miała 18 lat. Zakochała się w nim mimo jego kalectwa, w czasie I wojny światowej stracił rękę, nogę i wzrok w jednym oku. • Podczas II wojny, po krótkim pobycie na Wschodzie, przyjechali do Łodzi, z którą związali się na zawsze. W 1929 r. założyli grupę a.r. (artyści rewolucyjni, awangarda rzeczywista). Wraz z H. Stażewskim, wspierani przez J. Przybosia oraz J. Brzękowskiego, pozyskali od artystów kolekcję, stanowiącą przegląd awangardowych nurtów i tendencji końca lat 20. XX wieku, z reprezentacją dzieł abst­rakc­joni­stów­ takich, jak: H. Arp i S. Taeuber-Arp, T. van Doesburg, J. Gorin, J. Helion, V. Huszar, H. Stażewski czy G. Vantongerloo. Zbiór ten został ofi arowany Muzeum Sztuki w Łodzi i stanowi jego podstawę. • Oprócz opisu losów pary, książka ta to zbiór unikalnych fotografii rodzinnych oraz prac artystów – także tych zaginionych. Powstała w latach 1984–1986. Pierwsze wydanie ukazało się pod koniec 1991 r. pt. Miłość, sztuka i nienawiść. • Joanna Muniak • Biblioteka Kraków
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo