• Dość przewidywalna treść Sara ratuje Maksa, a on się w niej zakochuje. Ale to nic książkę pomimo ilości stron czyta się super, ja pochłonęłam jednego dnia nie mogąc się od niej oderwać. Polecam
  • Wciągająca książka. Warto przeczytać.
  • Fabuła bardzo przewidywalna. Tak naprawdę od samego początku można bez problemu przewidzieć zakończenie. Pomimo to bardzo dobrze się czyta książkę i można ją pochłonąć w jeden weekend chociaż ma 700 stron.
  • Książka warta przeczytania, czyta się ją na jednym wdechu. Zaskakujące wydarzenia prosto z życia,
  • Jedno spojrzenie, jeden dotyk, jedno magiczne słowo i masz wrażenie, że to już jest miłość. Oczywiście zakochać można się bardzo szybko. Na początku lekki dreszczyk, zauroczenie i niektórzy nazywają to już zakochaniem. Ale żeby zakochanie przerodziło się w miłość, nie wystarczy chwila, nad szczerym, głębokim uczuciem pracuje się całe życie. • readerkanaobcasach.blospot.com
  • Anna Ficner - Ogonowska - OKRUCH • Trochę rozczarowana powieścią "Czas pokaże" z dużą rezerwą sięgałam po tę najnowszą powieść autorki. • Choć i tym razem "daje" nam pisarka kolejne opasłe tomisko /ok. 700 stron/ i kolejną bohaterkę rozbitą życiowo, to jednak powieść podobała mi się. • Oczywiście nie uniknęła autorka tak "ulubionych opisów szczególików fabularnych", ale jest ich zdecydowanie mniej i to ogromny plus, niż w poprzedniej powieści. • Wspaniałym kompozycyjnym smaczkiem jest wprowadzenie pamiętnika matki głównego bohatera , a może raczej należałoby nazwać to jej zapiskami z wydarzeń dnia codziennego oraz jej przemyśleń bardzo mądrych i życiowych. • A obok akcja fabularna skupiona wokół głównych bohaterów Maksa i Sary, ich rodzinnego otoczenia, przyjaciół i wykonywanej pracy. Jest w fabule dużo miłości, rodzinnych tajemnic, poszukiwanie własnej tożsamości, dużo ciepła, ciekawych drugoplanowych bohaterów. • Choć akcja płynie dość leniwie i w zasadzie nie ma spektakularnych jej zwrotów, to jednak, pomimo grubaśności książki i dość kwiecistego języka autorki, czyta się ją przyjemnie. • POLECAM tę powieść, w której wszystko się zaczyna w momencie, gdy Maks - policjant z dochodzeniówki - zostaje ranny w ulicznej strzelaninie, a Sara - nauczycielka przedszkola - będąc świadkiem owej strzelaniny, pomaga rannemu, udzielając mu pierwszej pomocy i opiekując się nim do przyjazdu karetki.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo