• „Opowieści ze świetnika” to edukacyjne historie dla najmłodszych, których głównymi bohaterami są zwierzęta żyjące na zwyczajnym śmietnisku. Wiewiór Kacper, szczur Zadymka, ropucha Smęciucha, sroka Kraksa są postaciami pełnymi szalonych pomysłów, a ich głównym celem jest powtórne wykorzystywanie materiałów wyrzucanych przez ludzi. Często wpadają na całkiem oryginalne rozwiązania związane z recyklingiem i odzyskiem, niekoniecznie doszczętnie zniszczonych przedmiotów. Ich wspaniałe śmietnikowe życie czasami zostaje zakłócone prze pewien gang Psujów, który za wszelką cenę chce naszym kreatywnym przyjaciołom przeszkodzić w realizacji ich planów. Na szczęście w wielu przypadkach zupełnie bezskutecznie. Książka Marcina Mortki jest pełna dobrego humoru i zawiera ekologiczne przesłanie. Okazuje się, że bardzo wielu przedmiotom codziennego użytku można dać drugie życie. Historyjki w niej zawarte działają stymulująco na wyobraźnię dzieci i zachęcają do wcielania własnych, proe­kolo­gicz­nych­ pomysłów w życie, kształtując tym samym u najmłodszych odpowiednie wzorce zachowań. Całkiem mile można przy niej spędzić czas - bawi i uczy zarazem. Super sprawa. Polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo