Valerie Perrin to francuska pisarka, fotografka i scenarzystka, wspó­łpra­cown­iczk­a i życiowa partnerka reżysera Claude’a Leloucha. Violette- tytułowa bohaterka jej książki- pracuje jako dozorczyni na cmentarzu w małym francuskim miasteczku. Porządkuje groby, podlewa kwiaty, pociesza tych, którzy potrzebują pocieszenia i pamięta o tych, którzy odeszli. Wiedzie spokojne i uporządkowane życie, lubi swoją pracę. Jednak nie zawsze tak było. W przeszłości Violette musiała się mierzyć z wieloma trudnymi życiowymi wyborami, wiele przeszła. Chce zostawić za sobą złe wspomnienia, nie chce dać się pogrzebać w przeszłości, szuka pocieszenia w zwykłym życiu i nawet w miejscu, w którym króluje śmierć, ma nadzieję na nowe życie. To piękna tajemnicza opowieść o oswajaniu rzeczywistości, o uczuciach, emocjach i stracie. • „Księga życia to najważniejsza księga, której nie można ani zamknąć, ani otworzyć, kiedy się chce. Chciałoby się wrócić do ulubionych fragmentów, a tu pod palcami już pojawia się strona, na której przychodzi śmierć.” Ten cytat z książki Valerie Perrin bardzo nas poruszył. • ~EF

Wspaniała. Do śmiechu do płaczu do przemyśleń. Jestem zachwycona

jedna z lepszych pozycji którą czytałam.

Bardzo ciekawa powieść dla dojrzałej kobiety. Wciągnęła mnie mimo braku czasu.

Piękna historia. Ciekawa, intrygująca, nie wesoła. Chętnie polecam.

Przeczytałam. Zajeło mi to trochę czasu. No nie powiem, wzruszyłam się też, ale kompletnie nie rozumiem szumu w koło tej książki, bo mnie jakoś nie zachwyciła. • Opowiada o życiu kobiety - Violette, która już na starcie miała ciężko, bo była sierotą. Męża też spotkała kiepskiego. Dziecko.... no nie będę spojlerowała tej książki. • Kobieta jest dozorczynią na cmentarzu. Książka przeplatana jest różnymi momentami z jej życia. • Bardzo podoba mi się okładka :) Być może po tak nagłaśnianej i chwalonej książce spodziewałam się czegoś lepszego. :)

Urzekła mnie ta powieść. Jest przepiękna. Taka nowoczesna - czytelnik nie tylko czyta. Cały czas jakby uczestniczy w historii bohaterów. Nie wiem jak to określić dobrze, chodzi mi o to, że pamięć pracuje inaczej niż przy tzw. czytadłach (bez urazy). Każdy rozdział kończy się zaskakująco - bardziej lub mniej. Rozdziały są krótkie, co eliminuje nudę i skłania do poczytania nawet w krótkiej chwili. Jest niezwykła, pozostawia swój czar na dłużej.

Książka jest piękna i bardzo dobrze napisana.Chciałam ja odłożyć po kilkudziesięciu stronach jednak przebrnęłam mimo niezbyt ciekawego początku i nie żałuję.