• Osiem kobiet i osiem różnych historii, które nie tak dawno się wydarzyły. Książkę rozpoczyna biografia Yvonne de Gaulle, później jest historia Claude Pompidou, Anne-Aymone Giscard d’Estaing, Bernadette Chirac, Danielle Mitterrand, Cécilie Sarkozy, Carlę Bruni-Sarkozy, biografię kończy Valérie Trierweiler. • Mogłoby się wydawać, że bycie Pierwszą Damą to wielka przyjemność, jednak dla większości bohaterek tej biografii, była to istna męka, niektórym Pałac Elizejski nie zbyt dobrze się kojarzył. Przeważnie pozostawały one w cieniu swoich mężów, czasem, bo po prostu chciały, innym razem z konieczności. Niezależnie od tego co robiły, często i tak pozostały niezauważone. Choć oczywiście, zwracały na siebie uwagę prowadząc choćby działalność dobroczynną, czy też udzielając wywiadów. Najmniej angażowała się Yvonne de Gaulle, która wszystko robiła "po cichu". • Autor przedstawia nam losy Pierwszych Damy Francji zarówno w okresie kadencji prezydenckiej, jak i przed oraz po. Ich notki biograficzne nie są zbyt długie, przeważnie liczą sobie po około 50 stron, co wydaje mi się być plusem, bo przedstawione są tylko najważniejsze i najciekawsze fakty z życia tych ośmiu kobiet i ich mężów. Przez te kilkadziesiąt stron, można się o nich dość sporo dowiedzieć. • Wydawać by się mogło, że bycie Pierwszą Damą to proste zadanie, dzięki tej książce można się przekonać, że zdecydowanie tak nie jest, za zaszczytem, kryją się liczne obowiązki między innymi wszelkie wyjazdy u boku prezydenta. Te osiem kobiet, mimo, że często w cieniu starało się robić jak najwięcej dla Francji. Wszystkie zapisały się w historii, którą w jakimś stopniu możemy poznać poprzez przeczytanie tej książki • Jednym, co przeszkadzało mi podczas czytania, były często niechronologicznie przedstawione wydarzenia, bardzo często przenosimy się kilka lat do przodu, by za chwilę wrócić do zupełnie innej daty wstecz. Było to dla mnie sporym minusem. • Muszę też tutaj zwrócić uwagę na sposób wydania tej książki, które według mnie jest naprawdę piękne, urzekająca okładka, a do tego twarda oprawa, to naprawdę spory plus wydania tej książki, do tego, każdy życiorys poprzedza zdjęcie Pierwszej Damy, która jest opisywana. • Książkę tę polecam głównie wszystkim, którzy są zainteresowani losami Francji w ostatnich latach, oraz tym, którzy chcą poznać historię ośmiu Dam, które na zawsze zapisały się w historii.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo