• Dalsze równie wstrząsające losy bohaterów "Czasu zamkniętego". • Ci co przeżyli wojnę, ci którym udało się przeżyć wojnę zmagają się teraz z nową powojenną rzeczywistością lat 1945-1959. • Bo wojna jeszcze tak naprawdę się nie skończyła. Zmienił się tylko okupant. • Z poprzedniego tomu wiemy, że Lila przeżyła wojnę. Teraz cudownym zbiegiem okoliczności następuje spotkanie z Włodkiem. Wreszcie mogą być razem.Jednak odnajduje ją demon z przeszłości w postaci Feliksa , więc z Łodzi przenoszą się do Warszawy.Szczęście niestety nie trwa długo. Lila podczas porodu umiera razem z dzieckiem, a Włodek z rozpaczy zaczyna pić. • I nie pomagają żadne kobiety, ani Emilka, ani nowa żona Wanda i ich • synek.Pije żeby zapomnieć o Lilce i jej zdradzie. Pije żeby zapomnieć o tym do czego zmusza go Marecki i z czego wcale nie jest dumny. Nawet po śmierci Mareckiego nie może się uwolnić od wojska , intryg i tajemnic. Wreszcie gdy Wanda go opuszcza, zdaje sobie sprawę jak bardzo krzywdził swoją rodzinę i przestaje pić. Tylko że jest już za późno na poprawę, bo przeznaczenie już zadecydowało o jego losie. • Jego siostra Laura mieszka w Australii razem z macochą, a później dołącza do niej Józik, kolega Włodka, którego zdołał uratować z więzienia. • "Poeta" też przeżył wojnę i ciągle czeka na powrót Muszki, której udało się dotrzeć do Palestyny, ale nie ma zbytniej ochoty powracać do Polski.A w czekaniu pomaga mu Basia, przyjaciółka Wandy z która nawiązuje romans. • I na koniec Feliks robi karierę w wojsku, ale w sercu dalej żywi urazę do Włodka i robi wszystko, żeby się na nim zemścić.Nawet bogata żona i dzieciaki, nie zmieniły jego charakteru. • Piękna i bardzo smutna jest ta powieść. Można współczuć Włodkowi, można go też nienawidzić za jego postępowanie.I można żałować że los wcale mu nie sprzyjał. • Nic w tej powieści nie jest optymistyczne, a szczególnie zakończenie, ale warto przeczytać obie części, bo są naprawdę świetnie napisane i trzymają w napięciu, jak dalej potoczą się losu bohaterów.
  • świetnie się czyta, rewelacyjna kontynuacja "Czasu Zamkniętego". Nie można się oderwać.
  • Świetna książka ,lepsza od pierwszej częsci.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo